ilk 150 sayfanın hatırına okuyup bitirdiğim kitap ama sonlara doğru çokça atladığımı itiraf etmeliyim. bir yerden sonra kitap bir roman olmaktan çıkıyor ve adeta bir kültür fihristine dönüyor. o dönemde moda olan biblolar, elbiseler, istanbul sosyetesinin adetleri, film piyasası, trend mekanlar, televizyon programları vs vs… ancak son 50 sayfada (tam da emin değilim telefondan okudum kitabı) tekrar roman karakterine geri dönüyor. adamı obsesif, füsun’u sinsi buldum; ikisi de şahsımca sevilmeye layık insanlar değillerdi. buna rağmen kitabın üslubu çok güzeldi, çok kibar bir dil, çok sık olmasa da beğendiğim tespitler, insanın yer yer içini baymasına rağmen özendiği bir aşk ve tutku...

beni en çok sonundaki mutlu bir hayat yaşadım cümlesi rahatsız etti. gerçekten mutlu bir hayat yaşayan insanlar bu soruyu söylemekte esasen o kadar ısrarcı olmazlar fakat yine de kemal’in başka türlü bir hayat yaşama şansı yoktu ve füsun’u sevmekten aldığı hazla yetindiği bir hayat yaşamıştı.