robert altman, filmlerine her yönüyle sinen bir yönetmen. bir filmin altman filmi olduğunu anlamak için 5 dakika izlemek yeterli. zoom ve pan'ın acemilik intibası uyandıran kullanımı, oyuncuların alışılmadık yerlerine musallat olan kamera ve pek tabi ki üst üste binen diyaloglar.

bu üslup bu filmde dekor, kostüm ve makyaj ile zaten başarılı bir şekilde resmedilen bir maden kasabasının gerçekçiliğini daha da perçinliyor. aynı zamanda bu üslup, izleyicinin film kahramanları ile bir duygudaşlık kurmasını sağlıyor - ama tabi ki altman'ın hissetmemizi istediği duygular ile: fahişe kızcağızın masum yüzünü görünce içi cız eden mccabe ile; ya da sevdiği kişiye kavuşma heyecanı gözlerinden fışkıran afyon sarhoşu constance ile; ya da 5 dakikalık bir muhabbet sonrası mccabe'in seceresini okuyan butler ile.

film bir anti-western olarak değerlendiriliyor, hani clint eastwood'un unforgiven ile keşfettiği söylenen devrimci bakış açısı. o devrimin yolu bu film ile çok önceden açılmıştı. film o kadar anti western ki, 'west'te bile geçmiyor; doğuda, washington yakınlarında bir kasabada 1902 yılında geçiyor.

yine de fimin en iyi altman filmi olmasını engelleyen bir iki husus var bence: başka yerlerde söylendiği gibi sesler boğuk. ilave olarak, otantik bir görüntü elde etmek için çekimler sırasında kameraya bozucu bir filtre takılmış. filmin layıkıyla izlenmesini engelliyor bu.