jean paul sartre'nin iz bırakan oyunu.
tatbikat sahnesindeki ekip muhteşem.

ayça eren - françois
adem aydil - sorbier
ali yoğurtçuoğlu - canoris
elvin beşikçioğlu - lucie
aytek şayan - henri
erdal beşikçioğlu - jean
berkan şal - chochet
burak küçükosman - landreiu

--- `spoiler` ---

tek sahne ve morg!
dolaplardan çıkan başlarda ölü olduğunu düşündüğümüz ama ölümün son anlarını korku içinde bekleyen insanlar!
bir insan işkence altında ne kadar dayanabilir konuşmamaya?
ve devamında yaşayacaksa ne kadar unutabilir işkencede yaşadıklarını?

unutamaz. öleceğini bildiği için yapmaya cesaret ettiği kötülüklerle, sonradan yaşamaya devam edemez.

elvin beşikçioğlu ne kadar usta bir oyuncu hayran kalmamak elde değil.
neden kadınlara tecavüz ederler işkencede ?
fiziksel acıdan daha fazlasını yaşatabilmek için.
hayatına devam edemesin, vücuduna her baktığında unutamayacağı tiksintiler yaşasın diye.
erkeğin tırnaklarını sökmekten çok daha fazlasıdır bu. ruhuna işler söküp atamaz, unutamaz. geçmez.
`hatırla sevgili`'de vardı bu konu. yıllarca unutamadım o kızın yaşadıklarını.

lucie işkenceden delirmiş bir halde geldi. aslında paçavra gibi hissediyordu. bana bir şey yapmadılar, bana dokunmadılar dedi. belki de küçük kız korkmasın diye dedi bunları. belki unutmak istediği için. belki inanamadığı için. onu sevdiğini söyleyen iki adamın kayıtsızlığı da gösteriyor ki insan ne yaşıyorsa kendi yaşıyor.

--- `spoiler` ---

oyundaki gerilimi (bkz: özgürlüğün bedeli) oyununa benzettim. tiyatroda gerilim seviyorsanız bu oyunu da mutlaka izleyin.

sondaki selamlama da şahaneydi! teşekkürler hepinize.

varoluşçuluk demeden bitirmeyim bari.