nirvana diyince mistisizmi ve doğu felsefesini şiirlerinde sıklıkla kullanan çok sevdiğim şair asaf hâlet çelebi'yi anmadan olmaz. onun şiirlerini okumak çocukken ve akıl henüz dünyaya ermezken büyüklerden dinlediğimiz büyülü masallarda dolaşmak gibi.

nirvana kelimesinin söndürme, soğutma gibi anlamları bulunuyor. insanın içindeki bitmek bilmeyen dünyevi arzularını ateşinin söndürülmesi bir anlamda nirvanayı yaşamak. asaf hâlet çelebi nirvana'ya bakışını şöyle ifade eder: "benim nirvana'm budistlerinkinden ve tagor'unkinden şu noktada ayrılır ki, nirvana'da saadet zirvesine erebildiğim anda bile içim rahat değildir. orada vardığım muvazene istikrarsız bir muvazenedir ve ruhun en gizli yerinde bile bir endişe kalmıştır."

hayatın bütün keşmekeşinden kurtulup huzurlu, hoşgörülü, sessiz, sakin ve en önemlisi de olgun yaşayabilmek kolay olsa keşke. asaf hâlet'in nirvana'sı gibi bütün karanlıkları yutan bir nirvanaya ulaşmak mümkün olsa.

"karanlığı geçelim
karanlığı geçelim
ne uyku
ne ölüm
hem uyku
hem ölüm

düş içime uyu
ve sonsuz büyü
unut renkleri
ve şekilleri
hepi
ve hiçi

beni
ve seni
ve geceyi yuttu
nirvana"