-
- okudum
- okuyorum
- okumak istiyorum
-
youreads puanı (8.60)
"zaman ellerimdi de, bütün varlığımla onu izliyordum sanki. parmak uçlarımdan başlayarak yavaş yavaş kendime doğru ilerliyordum hatta ve dirseklerime yaklaşırken de ansızın yoruluyordum. masadan masaya sürüklenirken bir değişim geçirip yaşlandığımı da o zaman anladım işte ve bundan bir kez daha emin olmak istercesine yüzümü kaldırıp korkuyla karşı masaya baktım. hala orda, gözlerimi buraya dikmiş oturuyordum." (kitap bilgileri idefix'den alınmıştır.)
-
varlıkla yokluk arasında, zamanda yolculuk yapıyormuş hissi veren alacakaranlık, gri öykülerden oluşan hasan ali toptaş kitabı.
şarap lekesi'nden:
"onun, içi boş sözcüklerden oluşan tümceleri öfkeli bir sesle hiç düşünmeden ortalığa saçıp savurması beni kagıylandırmaya başlamıştı. üstelik, bir insanın sözcüklere bu denli güvenmesini ve onlardan bu denli umumt beklemesini ilk kez yadırgıyordum."
zaman kimi zaman'dan:
"kaldı ki, kendi kendime bir açıklama yapsam bile, hangi kendime yapacaktım? masanın birinde genç, birindeyse yaşlı ve yorgundum. ben bana, ben bana bakıyordum. daha sonra, bu bakışım sırasında, ayrı zamanların çakışmasından apayrı bir zaman mı doğdu pek bilemiyorum ama, birdenbire kendimle göz göze geldim."
dünya bir gülnida'dan:
"cesaret yerine, adı olmayan duygularla karşılaşıyorum içimde. onları da anlatamıyorum sonra. herkes aynı duyguları taşımaya başlayınca bir gün ad verilecek onlara, diye avutuyorum kendimi, her dilde sözcüklerden bir evleri olacak." -
bazı kitaplar vardır, kitap niteliğinden ziyade bütün bir yaşamı sorgulatan, içsel yolculukta kendini kaybettiren ve o kayboluşu didik didik aratan bir rehber olur.
bu da öyle bir kitap,
velhasıl, bitmesini istemediğim kitaplardan bir tanesi, yavaş yavaş, ağır aksak okuyorum. öyle öyküleri var ki içinde bazı cümleleri tekrar tekrar yineliyorum sindirebilmek için. öyle ağır ve yoğun, öyle paramparça eden türden. hayatın türküsünü anlatır gibi; acıklı ve ağıt dolu...
özellikle kitaba adını veren 'ölü zaman gezginleri' öyküsünde kaybettim kendimi. oradaki dağa çıktım, dağı kaplayan sisin içinde bir kaybolup bir kendini gösteren garson oldum, gri sakallının silik omuzlarında, onun yanındaki karmaşanın içinde bilahare çözülmeyi bekledim. belki de öldüm, öykünün içinde yani. belki de birer zaman gezginiyiz bizler de, sisin içinde kaybolan ve sis kalktığında o alelade sokaklarda vücut bulan. bilemiyorum bu öyküleri yazmak için ne kadar sarhoş olmak gerek... dediklerimi küçük alıntılarla pekiştireyim;
"gene her yer sis... dağ bile dağlığını tek başına yaşıyor neredeyse, görüp işiteni yok; kendini kendi onaylamak zorunda. biz de sessizliğimizle gitgide ona benziyoruz sanki; şeyi şeyle tanımladığımız yıllardan kalan sözcükler dilimizin ucunda buruk birer tat şimdi. belki de onlardan oluşmuş bir geçmişte yaşıyorduk biz; dağa çıkışımız, kaçış umudumuzu dağ sözcüğüyle süslemekten başka bir şey değildi. her şeyi silip süpüren sisse, geleceğe sarkan düşlerimizin yanlış yorumlarından yaratılmış bir körlüktü. biraz sonra uyandığımızda, her şeyin ortasında her şeyle alışveriş halinde bulacaktık kendimizi belki de. bir sokakta yürüyor olacaktık sözgelimi; eczanelerle, afişlerle, kalın kalın sloganlarla, bankalarla, marketlerle ve biracılarla dolu bir sokakta."
"susuyorduk gene, susacaktık; dağ hangi boşluğumuzu dolduruyor, susmak bizi nereden eksiltip nereye biriktiriyor ve bu sis hangi çıplaklığımızı örtüyor, hiç bilemeyecektik. her şeyi bilmek için erkendi belki, bilmeler yaşamalardan geçerdi ve biz önce yaşayacaktık."
"...tutkular bizim kulplarımızdır ne de olsa, en kolay ve en çabuk onlarla ele geçiriliriz."
"yaşamı biriktirenler yalnızca bize yeni bir bulunmaz doğursun diye biriktirmiyorlardı kuşkusuz; kimileri vardı ki o yaşamın içinde, bulunmaz'ı bulmak için yaratıldıklarına inanan birer sürek avcısıydılar ve henüz sözcüklerle sınırlandırılmamış olan her şeyin peşindeydiler."
"...çünkü en doğurgan birikimler bilmeden biriktirilenlerdir."