ateistim... ve bunun öyle olduğunu kabul etmek gerçekten kolay bir süreç değil.
ortalama 76 yıllık bir ömrüm var... bunun yarısın okulda diğer yarısını işte geçireceğim ve dünyanın sayılı boktan ülkelerinden birinde yaşıyorum. bunu düşününce yukarıda gördüğüm bir entry'de olduğu gibi intihar etmek makul geliyor. lakin bunu kabullendim ve bu hissi telafi edecek birçok sebebim oldu.
birincisi ; bunu kabullenmem gerekti çünkü bu hayatı bir kere yaşayacağım ve bu hayattaki eylemlerimin olası bir dinin buyrukları ile yaşayıp ziyan etmek istemiyorum. yani : hayır oruç tutmak istemiyorum ; hayır, sevgilimle evlenmeden ilişkiye girmek istiyorum; hayır , ayda bir yapabildiğim rakı gecemden vazgeçmek istemiyorum ; hayır , sırf üst bir varlığın gözüne girmeyi insanlık adına iyilik yapmaya tercih etmek istemiyorum.

eğer "ölümden sonra yok olma"ya inanmasaydım. bu isteklerimden mahrum kalacaktım lakin inanmıyorum ( inanmayışımın amacı bunları yapabilmek değil ) ve bu zevklere sahip olabiliyorum.

diğer yandan bu dünyanın kendisini anlamlı kılacak çok şey var ve onu yaşamaya değer yapacak ;
aileyle yapılan pazar kahvaltıları
sevgilinin elini ısıtmaya çalışmak
yemeğe harcayacağın parayla kitap almak
hayaller kurmak ve onların gerçekleştiğini görmek
insanların yüzünde gülücük aramak...

bunlar benim hayatımı anlamlı kılıyor. bundan dolayı bu dünyada önümdeki 50-60 sene boyunca ( umarım ) mutlu geçireceğim veya onun peşinde koşacağım.

lakin bir tanrı varsa da... "heeeeç kusra bakmaa , sana inanmak için çok çalıştım. "