gün içerisinde en çok yaptığım şey. sürekli ölümümü düşünüyorum. ne kadar güzel ve sonsuz bir boşluk/hiçlik hissi olduğunu düşünüyorum. en az hiç var olmamış kadar huzur verici olabileceğini hayal ediyorum. varken var olmamış gibi yaşamaktan daha az acı verici olduğunu düşünüyorum.
nasıl olacağını hayal ediyorum. hastalık? kaza? cinayet? yaşlılık? ani nedensiz bir ölüm?
bir an varken ve dünyaya ve insanlara ve sorumluluklara sıkı sıkıya kelepçelenmişken bir anda hepsinden sıyrılmak ne güzel olurdu.
intihar? işte en çok bu ihtimal üzerinde duruyorum. üstelik doktor adayı olduğum için (aslında ölmeyi hayal etmemin en büyük sebebi de bu lanet detay) intihar benim için çok kolay, acısız, hızlı ve kesin. ama yapamıyorum. çünkü hiç kimsem olmasa da ailem var ve onları ömürlerinin sonuna kadar böyle bir acıyla savaşmak zorunda bırakmak istemiyorum. çünkü birinin kendini o kadar çaresiz ve yalnız hissedip intihar etmesi kalanlara bırakılan çok ağır bir keder yükü. bu yüzden usulca ölmeyi bekliyorum. gerçekten mutlu olacağım günlere dek sadece ölmeyi bekleyeceğim.