http://www.izmir.com.tr/Pages/Art/TheatreDetail.aspx?theatreid=41213

Kurşunlanan, yakılan, döve döve öldürülen babaların kızlarının seslerini dinlediğiniz oyun. Kimisi hatıralara tutunmuş, kimisi kızgın. Babasına kızanlar var aralarında, sesini çıkardığı için, herkes gibi işine bakmadığı için. Medyaya kızanı var, yazarken boşa yazdıkları için ya da komple boş verip artık yazmadıkları için. Adalete kızanlar var, var olmadığı için. Mezarları ziyaret edenlere bile kızgınlar, onlar devamlı gelip giderken babaları bir daha gelmediği için. Ama katillere kızmıyorlar artık, farkındalar katiller görevlerini yaptılar. Onların işi öldürmek. Bu çarkta düzgün çalışan tek dişliler onlar.

Bizlerde şakşalayıcılar olarak oturduk. Şakşakladık devamlı. Sahneye girdiler şakşakladık, yerlerini aldılar şakşakladık, müzik çaldılar şakşakladık, kızlar yazdıkları yazılarda bize duyulmayan küfürler ederken şakşakladık, sahnedekiler eğilirken şakşakladık. O kadar çok şakşakladık ki o kızlardan biri sahneye çıkınca yeri göğü inleten bir alkış atamadık. O kadar çok şakşakladık ki bu gösterinin sesi asıl duyması gereken savcılara, komiserlere, politikacılara ve en önemlisi o katillere gitmedi.

Çıkarken düşündüm, nesini eleştireyim diye ama çok zor olmadı. Uzundu, çok uzun...