şiir gibi sonsuz, sonsuzluk kadar şiirsel. gerçek dışı ama bir o kadar da damarlarınızda akan kan gibi duyumsanacak kadar gerçek bir film. film değil bir şölen. üstat jodorowsky'nin son filmi. üstelik kendi de oynuyor "kendini" filmde. tadı damağımda kaldı.

!---- spoiler ----!

yüzler yapıyorum çünkü kendiminkini kaybettim. kendimi bulamadım.

!---- spoiler ----!

"kulakların olduğu şarkıların olmadığı yerde
bu dünya sona eriyor
insanın kendini çulsuzlara sunduğu yerde
adımlarımdan çok daha fazlasıyım"

pablo neruda

senaryo değil hayatın kendisi sanki. diyaloglar büyüleyici. genç ve yaşlı jodorowsky'nin babaları ile vedalaştığı sahnedeki diyalog mesela:

!---- spoiler ----!

genç jodorowsky: baba bana bir şey vermeyerek her şeyi verdin. beni sevmeyerek sevginin ne kadar gerekli olduğunu öğrettin. tanrı'yı reddederek bana hayatın değerini öğrettin.

yaşlı jodorowsky: seni affediyorum jaime. şiirin artık var olmadığı bu dünyaya katlanabilmesi için ona güç verdin.

!---- spoiler ----!

sonsuz şiir