yeni araştırmalar gösteriyor ki şiir okumak insanda duygusal tepkimelere sebep olduğu gibi beynin hafıza ile ilgili yerlerini de harekete geçiriyor. kaynak

yıllar yılı ben de okul yaşamımda güzel sesimle var oldum. hatta bir yerden başka bir yere taşınmam, sonrasında edebiyat öğretmenimin beni onca çocuk arasından keşfi ve farklı alanlarda görevlendirmesi. sadece şiir okumaya değil, özel günlerde çeşitli parçalarda seslendirmem adına önümü açmış biri oldu hayatımda.

sonrasında bu keşifler devam etti. artık ben öğretmenler için o yoğun iş temposunda ayrıca aldıkları görevleri layıkıyla yerine getirmeleri için bir araç mıydım; yoksa sahiden yetenekli miydim orası bir muamma olsa da çok keyif aldığım yıllar geçirdim böylelikle.

lise ikinci sınıftayız ve o çok sevdiğim edebiyat öğretmenim o dönem derslerimize girmiyor. nedensizce hiç ısınamadığım başka bir öğretmen. inanılmaz derecede derslerime bile etkisi var, benim gibi birisi düşük notlar alıyor üstelik. neyse ama hatırını kıramadım o ayrı. 18 mart etkinlikleri yaklaşırken hararetli bir şekilde sınıfa giren edebiyat öğretmenimiz, sesi gür olan bir "erkek" öğrenci istiyorum dedi. altını çizmek lazım ki erkek denmesine rağmen sınıfta herkes benim adımı şakıyor. şunu da belirtmek gerekir, sesim gür fena da sayılmaz ama imza bir ses mi orası tartışılır.. neyse sonra ben aldım o meşhur çanakkale şehitlerine yazılan mehmet akif şiirini. okumaya başladım ve tamam sen başla provalara dedi.

şiirin hafızayla olan alakasını henüz okuyorum, bilgileniyorum ama gerçekten farkında olmadan da nasıl ezberledim ben o iki sayfalık şiiri. bir şekilde işleri kolaylaştırıyor yani. sonrasında ilk provamdı yanılmıyorsam, 300 kişilik olduğunu yine anımsadığım bir konser salonumuz var. ve ben mikrofona ötmeye başlar başlamaz acayip sesler çıkıverdi. sanırım patladı, ya da benzeri bişiyler. gençlik yıllarında insan heyecanını kontrol edemiyor ne yazık ki..

sonra ben o şiiri hem ezbere hem de mikrofonsuz okudum, göz yaşlarıyla birlikte. yazı sonrası aklıma gelen bir anım bu da.