kendisini dinlemiş olduğum ilk zamanı hatırlıyorum. damnation albümünü aldığım günün gecesiydi. discman'imin pillerini de değiştirmiştim. ve diski takıp, karanlıkta baştan sona dinledim albümü. yalnızlık ve hüzün duygularıyla uyuşturan bir şarkılar silsilesiydi. o kadar yoğundu ki, göğsüm bile sıkışmaya başlamıştı. kulaklıkları çıkarıp atmak istedim ama yapamadım, bir sonraki şarkıyı merak ediyordum her defasında. weakness albümün son şarkısıydı; bulantı, işkence ama öte yandan haz dolu opeth yolculuğumun son istasyonuydu. son zamanlarda hiç böyle bir gerilime maruz kalmamıştım. şarkının garip bir uzantısı vardı, ve kalbimi kavrayıp durmaksızın sıkıştırıyordu. sonlara doğru üzerimde uyguladığı şiddeti gevşetti; ama son noktayı öyle bir koydu ki, duvara yaslamıș olduğum bacaklarım titredi. bir tehditle burun burunaymıșım gibi bir endişeyle cenin pozisyonuna geçtim. şarkının sonunda "i'm not afraid of what you have just done, but of what you've just become" cümlesi sarf edildiğinde yeteri kadar ürkmüș bir vaziyete bürünmüşken, son kelimenin akabinde albüm de bitti ve discman acayip gürültülü bir şekilde kapandı. işte o kısımda ürkütücülük, düpedüz bir korku ve umutsuzluğa dönüştü. karanlıktan, gecenin içinden gelen seslerden, ve korku filmlerinden bile korkmayan ben, weakness şarkısında sağlam bir korku hissettim.


sessiz sakin ama şiddetli ve korku saçan bir opeth şarkısı.