hem yarattıkları hakkında birkaç cümle karalama isteğini bu kadar depreştiren, hem de kelime tıkanması yaşatarak ekrana ya da sayfaya uzunca bir süre boş boş baktırıp sakince delirmenizi sağlayan ya da kontrolsüzce delirmenize neden olan bir grup olarak radiohead'e hem memnuniyet duyduğum hem de yoğunluğu ve dipsizliğiyle anksiyetemi şiddetlendirecek kadar başımı ağrıttığı için kızdığım bir şarkı daha. yeryüzünde tanık olduğum en insani, en hüzünlü, en huzurlu, en tanıdık şeylerden biri. kafamın içinde her geçen saniye ivmelenen yığınla düşünce ve bunları aktarabileceğim sayısız kelime var ama tüm bunları yalnızca bir şarkıları için özelleştirme yetisinden yoksun biriyim, denesem de olmuyor, belki de denemek istemiyorum. bu sebepten ötürü bu ayın başlarında verdikleri kansas city konserlerindeki performanslarını bırakıp gidiyorum.