özdemir asaf'ın çok sevdiğim harika şiirlerinden biri.

yalnızlığa övgü

mutluluğun gözü kördür,
yalnızlık sağır.
ondandır biri tökezleyerek yürür,
öbürü uykusunda bile bağırır.

mutluluk yalnız kendisini görür;
unutur bu yüzden ilkin kendisini.
yalnızlık kendi tutukluğunda özgür,
boyuna bekler dönsün diye sesini.

mutluluk alışır kendisine, ölümden beter;
borçsuzluğuyla övünür, ama kedisi doğurmaz.
yalnızlığın gidecek bir yeri yoktur;
boyuna kapısına döner, açan olmaz.

mutluluğun mezarları, yalnızlığın heykeli var...
her ikisinin de saksılarında çiçek.
biri hep başka bir renkle solar,
öbürüyse ha açtı, ha açmayacak.