varlığın tersi.
insan ya da daha özel düşünürsek kendim, benliğim ya da ben, bazen düşünürüm kendimle. düşünüyorum öyleyse varım, ama yok olmayı düşünürüm. insan bulunduğu durumun zıttını nasıl düşünebilir ki. düşünse bile ne kadar gerçekçi olur sonuç. belki yok olmayı değil başka şekillerde var olmayı düşünüyorumdur.

insan o an bulunmadığı yerde her zaman daha mutlu olacağını zannedermiş. ben de öyle zannediyorum. aslında kişisel fikrimce her insan kendince mutludur. ama işte bencil varlıklar olarak her zaman kendi mutluluğumuzu arttırmanın yollarını ararız. ama bazen ağır gelir bana var olmak. işte öyle zamanlarda yok olmanın dayanılmaz hafifliğine atarım kendimi.

işte öyle zamanlarda, yani yok olduğum zamanlarda, hayır yokluk bana göre değil. yokluk kimseye göre değil ki zaten. bu gerçek kafama vurunca, işte tam kafama vurduktan sonra, acılarım, yalnızlıklarım, keşkelerim ve yanlışlarım gözüme güzel gelir. her acıda tatlı, her yalnızlıkta biraz kendimi, her keşkede bolca iyi ki ve her yanlışta mutlaka bir doğru bulurum.

kendimi her zaman yanlış yerde yalnız insanlarla beraber bulurum. belki bu ergen ruhumun olduğu gibi kalmasının sebebi budur.
yok olmak güzeldir yani, lakin var olmak kadar değil.