-
cesaret ile aptallık arasındaki ince çizgide gereğinden fazla kaldım bugün..
istanbul beşiktaş'ta yaşıyorum, samsun'da doğup büyüdüğüm için de samsunspor taraftarıyım. gerek dışarıda bir şeyler atıştırmak, gerekse evde ihtiyaç duyduğum ufak tefek alışverişi yapmak için, o meşhur buluşma noktası olan kartal heykeline 2 dakika mesafedeki evimden, altımda pijamadan hallice bir eşofman, üstümde samsunspor armalı falan bir kapşonluyla çıktım dışarı.
maç var bugün sanırım, beşiktaşla alakası olmayıp, sadece maç günleri tüm sokağı çöpe bulamakla mükellef sözde büyük taraftarlar yine etrafta cirit atıyor, dönüş yoluna geçmişim eve doğru, hazır yürürken bir annemi ariyim kadınla bir süredir görüşemiyoruz zaten dedim. ben evime doğru aheste aheste elde telefon annemle konuşarak yürürken karşıdan 20 kadar beşiktaş taraftarı yürüyerek geliyor, marşlar bağırışlar falan keyifleri yerinde. birden bir kaçı bana baktı, başladılar hep bir ağızdan "beşiktaşı sevmeyenin anasını ...." yahu arkadaş bu nasıl bir sürü psikolojisidir, hepsiyle münferit tanışsam bir mekanda falan arkadaş ortamında, muhtemelen beraber aynı anda gezi parkında başımızdan geçenleri falan konuşup çok iyi anlaşacağım kafa elemanlardır.
gelmişler bir araya, beşiktaş forması, atkısı olduğu için beni komple "intruder" olarak görüp, başladılar küfürlü falan marşa, tabi ki annem olayın farkında bile değil ama elimde telefon kadınla konuşuyorum, kaldırdım kafayı baktım sövücü tayfaya, dikmiş bir kaçı gözüme baka baka sövüyorlar bana, işte aptallıkla cesaret arasında uzun süre kaldığım an o andı...
bu sürü psikolojisiyle beslenen, münferit olarak hali hazırda türkiyenin siyası durumundan rahatsız, belki de yurtdışına yerleşme planları bile yapabilen bu insanlar, hep beraber takılırken mağara adamına dönüşmüşler ve en çok kızdığım nokta ise kendime, bu salakların trash talk'larına kafayı takmışım o ince çizgiye sokmuşum kendimi, umursama gerizekalıları di mi ?
hayatta hiç bir başarısı ve vizyonu olmadığı için, hazır başarıyı sahiplenerek hayatta kendine artı puan yazmak isteyen taraftar yalaması değil mi hepsi ? sözde ülkenin en büyük takımlarından birisinin taraftarısın, zaten 5 takımın lig tarihi boyunca şampiyon olduğu ligde ben harikayım kafalarındasın, avrupaya kupalarında rekorlar kırılmış üzerine, tabi ki kalkıp bir kaç kafadar toplanınca kendini kral sanıyorsun, ben niye bunları umursuyorum ki..
edit : imla -
en büyük korkularımız, en büyük endişelerimiz neden varlar? neden kafamızın içinde bu kadar dolanmalarına izin veririz?
düşündüğümüz, odaklandığımız her şey, iyi ya da kötü fikir olarak kafamızın içinde beslenmez mi? hiç olmayacak saçma sapan endişeleri bile, ondan korktuğumuz için sergilediğimiz davranışla gerçeğe dönüştürmez miyiz eninde sonunda?
hani çok korktuğun, sürekli olmasından endişe duyduğun bir şey varsa, onu yaşamadan, o tecrübenin sonrasıyla mücadeleni vermeden, hiç bir yere gitmek yok. işte bu yüzden denir "korktuğun başına gelir" diye, bu yüzden "bir şeyi kırk kere söylersen olur" derler.
hayat bir sınav mı? öyle olduğunu düşünüyorsan evet bir sınav. sen içten içe, baş etmen gereken duygularını, korkularını biliyorsun ve o korkunun o endişenin gerçekleşmesini istiyorsun. başka türlü güçlenemezsin çünkü. hayat bir sınavsa, bu kendini güçlendirmek adına doğana aykırı bir şekilde kendine en korktuğun soruları sorarak geçmeye çalıştığın bir sınav, hepinize en derin korkuları karşısında başarılar dilerim, saygılar. -
bunaldım gerçekten, kendi kendime yakıştıramadığım bir öfkem var ezelden beri, ne yapalım çocukluktan böyle görmüşüm sürekli, değiştirmek adına bu huyumu az da uğraşmadım değil. aslında bulunduğum noktadan da memnunum, değişmek, iyi olacağını hissettiğin yöne doğru gittiğini hissetmek iyi hissiyat, hızın ne olursa olsun, o yöne gidebildiğini gördüğün sürece sorun yok.
bunalmama sebep, son zamanlarda hiç bir işimin rast gitmemesi, tamam pozitif kal, tamam öfkelenme, kötü bir düşünce yapısıyla insan hareket etmeye, karar vermeye başlayınca, durumu iyice toparlayamayacağın bir hale sokabiliyorsun kendi kendine bunu da çok iyi biliyorum.
ama birazcık destek yahu, şansım mı, kader mi, thor mu tanrı mı, kim destek oluyorsa artık herhangi bir şey yoluna girebilir mi? çok az da olsa rahatlayabilsem güzel olur çünkü...
alınacak ders; hayatınızda istediğiniz şeyler yolunda gidiyorsa kıymetini bilin, o çizginin dışına bir çıkıldı mı abovv.