üç bölümden oluşan pesüs şiirinin özellikle ilk bölümü:
i

ben denizin kumları üzerinde durdum
bir heykel tadında olan ve bunu geçen
bir şekilde denizin kumları üzerinde durdum
durdum ki, şehrin son kalıntısı onu unutmak olsa gerek
diyordum. ve bütün ayrıntılarından sıyrılmış bir düzlüğün
ayrı bir nesne gibi, daha sonra da
hiç görmediğim bir yaratık gibi üstüme gelmeye başladığı
bir şey olsa gerek
ben bunu duyuyordum.

yalnız duymak mı? korktum ve her yerlerimle yalnız oldum
oldum ki, düzlük dediğim o korkunç varlık
bitmez tükenmez bir kaynaktan çoğalarak
üstüme aktıkça benim
ben kendimi koruyordum
sanki bir çaresizlikten ödünç aldığım kendimi
mesela ellerimi bir heykeli bozmayacak şekilde boşluğa uzatarak
bir anlam vermek istiyor gibiydim düzlüğe
ve birtakım görüntüleri üst üste yığaraktan
bir anlam
sonra alanlarda, ana caddelerde unutulmuş
ırtıcı bir hayvan gibi işte ben
yapılması akla gelmedik
daha bir sürü şeyleri de hep yapıyordum ki
pek denenmemiş bir boğuşma şekli oluyordu bu da
sonra ben yoruluyordum.
yalnız yorulmak mı? giderek geri çekiliyordum biraz
pençesi asfaltlarda gezen, tüyleri camları ikileştiren
aşılır bir yer sanan o beton duvarları
mermerleri ve soğuk potrelleri tırmalayan
ben
geri çekiliyordum biraz
güçlenip saldırmak için düzlüğe yeniden
ama hiç bilmiyordum ki, neresinden vurulurdu bu düzlük
neresinden bozulur
bilmiyordum ki
bildiğim bir şey varsa, bana pek bir zararı dokunuyordu diyemem düzlüğün
diyemem, çünkü bir yerlerim hiç mi hiç acımıyordu ki
ne bir baş dönmesi, ne bir göz kararması
duymuyordum ki
olsa olsa benim kendime bir şeyler yapmam için zorluyordu beni
düzlük
ve gerçekten yaptırıyordu da
mesela giderek yenilmem gerekiyordu ki kendime, yenildim
uzanmam gerekiyordu ki yere, uzandım sonunda iyice
uzandım içimdeki o beyaz düzlüğün taşırdığı
bembeyaz taneciklerin üstüne
artık çağanozlar bir su gibi beni yalayarak
geçiyorlardı tek sesli yaradılışımdan
ve memeli balıklar ağır ağır doğuruyorlardı içimde
ben ve kumlar bir pesüs gibi ağırdan yanıyorduk
biz öyle yanıyorduk ki, dünya ise bu alevden
bir bağışlanmamış dünyaydı
artakalan dünyaydı eski bir tevrat plağından
gittikçe bizim olmayan bir
dünyaydı
ve düzlük bir peygamber ölüsü karşısında
bitmeyen bir düzlüktü ki... işte ben
gene de tam kendisi oldum diyemem düzlüğün
diyemem
çünkü bazı olaylar bunu doğruluyor
ve bazı düşünceler.

şöyle ki:
martılardan bir tanesi yalnız yaşıyormuşçasına boşlukta
dünyanın en heyecanlı çizgilerini çizdi
ve bulutlar doldurdu bu kıvrımları yavaştan
ve benim yarattığım tanrılar ki, geldiler
bir inip bir çıktılar çocuklar gibi
çığlık çığlığa
bu metalsi görünümler arasından
sonra ben belki de gözlerimi yumdum
her yerlerimle yalnız oldum ki, düzlük
etimi ve benim bütün boyutlarımı yemeye başladı
ve hayallerimi
yemeye
demek oluyor ki bir süre kalsam böyle
- ne kadar mı, bunun pek önemi olduğunu sanmıyorum -
kimseler tanımayacak beni. deniz hayvanlarının
kurumuş iskeletlerine döneceğim
korktum
yani hiçbir şey değilim de ben, sadece bir konuyum
öyle mi
doğruldum işte yeniden
bir insan tadında olan ve
bunu geçen ben
denizin kumları üzerinde durdum.

ben denizin kumları üzerinde durdum
ben, diyorum, demek oluyor ki bir anlamım var benim de
değişen bir şey olarak ve değiştiren
bir anlamım var
peki öyleyse neden hep başkaları tanımladı beni şimdiye kadar
neden
gerçi sessiz ve ünü olmayan bir yaratıktım, biliyorum
ve onlar güçlüydüler, biliyorum
ne zaman biraz öfkelenmeye kalksam, bu bile
onların istediği bir öfke oluyordu ki
sonra ben susuyordum
ama bir suçluluk da duyuyordum ki, bu da bir başkaca düşmanımdı benim
ben neydim.

(bkz: edip cansever)