-
ben sana şiir yazsam şimdi
kafiyeler düğümlenir boğazıma
güneşler söner
yıldızlar kayar
ben sana şiir yazsam
ıslanır gökyüzü gözyaşlarımla
atmosfer ahengini bozar
ben sana şiir yazsam
göçmen kuşlar yolunu kaybeder
gün doğmayı unutur
martılar sebepsiz ağlar
ben sana şiir yazsam
bir mahur beste çalar
sadri abi müjgana ağlar
ben sana şiir yazsam
boğazım kurur
dilim susar
içim yanar
ben sana şiir yazamam ki
ben kahve severim
şairler hep çay -
prett bharara!
you make our faces smile
you are a great hero in my eye
just ask, even i will die
what a balls you have bharara!!
don't say he is a son of a mother.
give him harder and harder.
vurkacoglu says, make him prisoner.
what a balls you have bharara!! -
nerede buldum seni
bir bilsen.
sıradan bir sabahın,
kasvetli bir istanbul havası,
kaçırmış elinden kırmızı balonu,
bakkalın üç buçuk yaşında ki kızı,
gök yüzünde kırmızı nokta,
dudaklarını buldum işte orada.
nerede buldum seni
bir bilsen.
çalıyorken en sevdiğin şarkı,
ve araya karışan martı çığırışı
yavaş, yavaş kaybolurken
ufukta gemi,
işte öyle buldum seni. ^:dünya şiir günü kutlu olsun^ -
gümüş,
çocukluğumda tuttuğum balıklar
kıpır kıpır, tutsak yüzgeçleri
ve de suya azad ederken geri,
özgürlüğe kıvranan cam gözleri
zümrüt,
bahçelerden erken çaldığım erikler
dalında apansız bastırdığım elmalar
salkım salkım koruk asmalarda,
steinbeck'in gazap üzümleri
kehribar,
sabah ayazında içimi kucaklayan,
gözlerimi yumduğum kızıl güneş
uçurtmalarımla semaya uzanan,
çocuk ellerimdeki minik telaş
mercan,
güzün dalında nar, kuzinede kor
haylaz bedenimde iz bırakan,
damarımı yırtan kör çinçin,
oluk oluk akan kızılcık kan
ametist,
kopardığım mayhoş çakal eriği
serkeş çiçekteki menekşe kırağı
avuç içlerimdeki sümbül kokusu
gönlümdeki kurumuş gül yaprağı
safir,
yıldız yıldız dökülen yakamoz
ay ışığında uğuldayan deniz
geceyi kaplayan asuman
yalnızlığım sessiz, koyu turkuaz -
hic unutmam ilkokul 2inci siniftayim. sinifin en silik tipiyim. hic bir etkinlikte, grup calismasinda yer almamak icin kose bucak kaciyorum. bir gun ogretmen elime bir kagit parcasi tutusturdu. 23 nisan'da sen de bu siiri okuyacaksin mewrites dedi. ben nasil cikarim onlarca kisinin karsisinda da siir okurum. ya okuyamazsam, ya kekelersem de bana gulerlerse. siiri okuma pratigi yapmaktansa bu isten nasil yirtarimin hesabini yaptim gunlerce. o zamanlar kirmizi kalemlerimiz vardi. otu boku kirmizi yuvarlak icine almak ya da altini kirmizi kalemle cizmek cok eglenceli geliyordu. oysa benim icin en eglencelisi kelimeleri cevreleyen yuvarlagin da icini doldurabilmekti. boyle homojen olmaliydi dolgu. simdi paintte doldur diye bir sey var ya boya kutusu simgesi, onun manueli bu bahsettigim. neyse, ben onu bunu boyuyorum, altini ciziyorum derken benim siirin yazili oldugu kagida da sanatsal dokunuslarda bulunmusum. bir gun bir baktim ki kagit aynen kendi agirliginin on kati siviyi hapseden orkid gibi (hemi de daha da gercekci, mavi sivi da degil kirmizi kirmizi iyy). dogru duzgun okunmuyor cogu yeri. ezberlememistim de. ogretmene de tekrar soramiyorum. bizim zamanimizda dayak vardi simdiki cocuklara nerdee...
okuyabildigim kadariyla tekrardan temize cektim. okuyamadigim yerleri de kafamda kaldigi kadariyla sagir duymaz uydurur misali uydurdum. siir daha anlamli geldi benim modifikasyonumdan sonra ama yine de keske tanri gokten bir koyun indirse de benim yerime o koyun okusa siiri 23 nisanda. oylesine istemiyorum bu aktiviteyi.
derken bir gun kalasi ogretmen geldi, toren programi diye birseyler anlatti. dedim ogretmen, kafan mi iyi? program dedigin televizyonda olur. meger once kim konusacak kim hangi siiri soyleyecek hangi piyes oynanacak falan bu siraya dizme isine de program diyorlarmis, o zaman ogrenmistim.
bi baktim ki yapilan programda benim siir okuma olayini es gecmis ogretmen. siir okumayacaktim. oleeyy!! diyecekmis gibi hissetmem lazimdi ama boyle got gibi kalakaldim afedersin. ayni, reddettigi oglanin baskasiyla evlendigini duyan kezban gibi. icime oturdu.
neyse ki toren sonunda kuruyemis ve meyve suyu dagittilardi da onun sevinciyle bu olayin etkisini hemen atlatabilmistim.
yine de tam atlatamamisim galiba halen hatirladigima gore.
hatta belki de bu yuzdendir; siiri hic sevmedim. halen de sevmem. sevecegimi veya sevmek zorunda kalacagimi da sanmiyorum. ne zaman bir ortamda siir okunmaya baslansa, istedigi kadar vatan millet sakarya desin, istedigi kadar askin olumsuzlugu; insanin yuceligi falan fisman, hic o moda giremiyorum nedense. hatta sarkilarda da var ya boyle, sarkinin yarisinda duygusal bi siir koyarlar. ne zaman ki boyle duyguyu almaya calisiyorum, moda girmeye basliyorum, tam boyle yelkenleri indirecek gibi oluyorum, bir gulme geliyor.
hayatimda yazdigim topu topu 1 siir var o yuzden. anneme yazmistim. yukarida bahsettigim 23 nisan uyarlamasini da sayarsak ikisi toplamda 1.24 falan eder. anneme yazdim dediysem kendi icimden gelerek degil o da. ilkokul 5inci sinifta bu sefer, anneler gunu icin siir yarismasi yapilacakti okulda. dereceden umudu yoktu hocanin da (artik 5inci siniftik; hafiften hoca demeye baslamistik) hic degil degerlendirmeye alinan 20-25 siir arasina girebilirsen o zaman dusuk olan derslerden birini 5 yapacakti. benim sosyal bilgiler 2 dusuyordu, 3 yapsa kafi 5e gerek yok. ustunu arkadaslara dagitsa da olur. tesekkur alamiyorum yoksa bir ders 2 oldugu zaman.
artik nasil biriktirdiysem, bi siir yazmisim tam 7 kita. simdi zar zor hatirliyorum. bir kitasi soyle birseydi:
!---- spoiler ----!
aglayinca her zaman,
annem beni kucaklar.
annem yoksa yanimda,
olmaz park, salincaklar.
!---- spoiler ----!
neyse hoca bunu begendi, once bi sinifta okuttu. sonra da degerlendirme kuruluna iletti siniftaku diger cocuklarin sacmaliklariyla beraber. bir sure sonra anneler gununde ogle arasinda aciklamislar dereceye giren siirleri. ilk uce giren sairler bir de butun okulun onunde okumus siirlerini. ve mudur ayrica hediye vermis ilk uce. benim siirim birinci olmus, yani ben. peki ben nerdeyim tum bunlar olurken? ogle yemegi icin gittigim evden bir cizgi film vardi ciayco muydu ne. ona kaptirmisim kendimi. ne gidip bekleyecem ogle sicaginda sirada. ogle ictimasi yapilip siniflara dagilana kadar millet, ben hoca derse girmeden yetisecek sekilde ayarliyordum evden cikis saatimi. sinifa girdim ki butun gozler bende. ilgi odagi oldum bir anda. daha ne oldugunu anlayip yerime oturmadan hoca girdi arkamdan. bir de hoca sordu tabi nerede oldugumu. o an aklimin yettigi bir yalan uydurup gec kaldigim icin ozur diledim. hoca bi paket uzatti boyle ince bir kitap boyutlarinda. icinden da ince bi kitap cikti. dedi sen siir yarismasinda birinci olmussan. ha bu da hediyendir. keske zamaninda sirada olsaydin da herkes seni alkislarken o gururu bizzat yasasaydin dedi. tam boyle demedi de bana gelene kadar kelimeler kendilerine ceki duzen verdiler. sonrasinda mudure de bi kac kere ismini anons ettirip mal gibi beklettin falan mealinde bir seyler soylemeye devam etti ama ben hocanin dediklerini takip edemediydim, uyduruk bir cizgi filme kapilip hayatimda belki de bir daha yasamayacagim bir basarima kendi gozlerimle taniklik edemedigim icin icim burkuldugundan. yok lan ne taniklik edecem. milletin karsisina cikmak kolay mi saniyonuz o yaslarda. bi keresinde istiklal marsi oncesi hazirol dendiginde az bi sallandim da, hoca sshtt kizil kafa, otobus mu bekliyon diye beni isaret ettiginde siradaki uc yuz kisinin hepsi bi anda bana donup bakinca altima edeyazdim. ne bicim navigasyonlari varsa direk gorduler beni. bi kac tane kizil vardi gerci okulda belki ondanmistir. hem haziroldasiniz ibneler ne hareket ediyorsunuz, donup bakiniyonuz degil mi ya.
uzun lafin kisasi, anneme yazdigim o siir hayatimin ilk ve tek siiri oldu. hem boyle birincilik fln alinca seviye de bayagi bi yukselmisti. bazi arkadaslar, hatta sinif ogretmenim bile siire devam etmemi, baska siir yarismalarina falan da katilmami tavsiye ettiler. o derece yani. ama ben onlari dinlemedim; zirvedeyken biraktim bu isi. -
bir renk olsanız mavi olurdunuz bayım
bir çiçek olsanız nergis
bir yer olsanız izmir,
sokaklarını yeni tanıdğım şehir.
acelem yok
ıslık çalarak geziyorum bakın
ne gerek var ki telaşa
yol gösteren mavilikleriniz var,
nasıl olsa
çiçek kurudukça daha parlak
şehir, uzakken de yakın
siz bayım,
siz yalnızca bana bakın. -
nasıl geçti dudaklarının kıvrımlarından şu zaman,
ölümün vücudumda dans ettiğini bir bilebilsen,
aslında, biliyor musun, artık herkes biraz daha sen,
kaldırımlar küs,
yollar hiç kavuşamayacak kadar daha uzak artık.
hiç bu kadar derin olmamıştı yalnızlık.
yapraklar hiç yaralanmamıştı böyle.
hani sen gittin ya,
hiç bu kadar ağlamamıştı gökyüzü,
ve hiç yetim kalmamıştı mevsimler... -
ben olamam o düşün sahibi
bir yüzümde acı bir küfür dünden kalan
bir yüzüm sırf madde diğer yüzümde yalan
ben olamam sevinçli masal anlatan
kim duyar o şiiri ben uyanamam
ne elimde nasır var ne aklım tamam
ben değilim sabrıyla tufanlar boğan
ben olamam adını gaipten duyan -
oynuyoruz işte bizde bir ucundan
çocuklar gibi hayatı
kah kavgayla, kah gülerek
inişli çıkışlı bir aşkı
oynuyoruz sokakta anne, heyecanla hayatı.
oynuyoruz işte bizde bir cümbüşle
ressam gibi
ömrümüzde aç olduğumuz renkleri
yakalarız diye ellerde tonu
çiziyoruz tuvalde anne, renklerle hayatı.
oynuyoruz işte bizde bir ritimle
müzisyen gibi
sevgi ve şefkat yüklü bir sesle
kulağımızda gerçek bir tını
çalıyoruz kucağında anne, notalarla hayatı.
oynuyoruz işte bizde bir kalemle
şair gibi
limandan kalkan bir geminin yalnızlığını
yaşamı, ölümü, zamanı
yazıyoruz söylenmemiş aşkın sözlerini
yazıyoruz sayfalarda anne, harflerle hayatı. -
anlatacağım bir öfke var
yetim hüznü taşır içinde
metruk kentler sessizliği var
kırkı çıkmamış bebek mırıltısı
hayat var, girdap var, acı var acı
mukaddes mukadderat,
menzile koşan bir hucurat
koşsun atlar çimenli beton üstünde
nal çıngıraklı şarkı olur kulaklara
istirahat eder ulaklar
istıraplı soneler sözler döker
oğlan çocukları dinler
kız çocukları türküler söyler
yadigar bir davam var
söğüt civarında verilmiş yemin
bin yıllık kavim geleneği
atam toprak benim kızıl renginde
bazen kurak, çoğu zaman ıslak
valide sultan gök, gözleri tunç
elbisesi ışıktan, saçları mil mil evren
su diye konar babamın avuçlarına
tohum olurum, habbe olurum
ruh düşer içime, beden libâsına ererim
çeyizlik kızların kınalı avucu kokar
altın kaseleri beşik olur kalbime
ben dururum, dünya durulur
davam bir köprü, gönülden gönüle.