öyle birini sevip hayal kurmalar sonra kavuşamamalar, ne bileyim çok çalışıp bir şeyi kazanamamalar falan değil de çocuksu şeyleri kapsayan durum.

benim en büyüğü başıma lisedeyken gelmişti. okuldan eve gelmiştim. yorgun argın mutfağa girdim su içmek için. market poşetlerini gördüm. öylesine bir bakayım dedim belki annem çikolata falan almıştır bana diye (evet o yaşta hala). annem de anneannemdedir büyük ihtimal diye rahat rahat kurcalamaya başladım paketleri. ama aman tanrım. bir poşette irmik gördüm (ki bu irmik helvasına işarettir), bir diğerinde yufka (patatesli börek), bir diğerinde çikolata sosu (kekte falan kullanır sanırım)... ve şu an aklıma gelmeyen nice güzel yemeklik malzeme. içimde öylesine büyük bir mutluluk oluştu ki. tüm bunları neden bir seferde yapacak diye düşünmedim bile. kilo almak falan umurumda değildi o an. neyse üstümü değiştirdim o mutlulukla oturdum annemi bekliyorum. gelir gelmez "annem beniimm" diye seslendim. kadın da durduk yere bir sevgi patlaması yaşıyorum sandı sevindi "annemmm" dedi o da. sarıldım falan. sonra yüzüne bakıp "ne zaman yapacaksın böreği?" diye sordum. ardından o olmaz olasıca cevap geldi. tüm hayalleri bir bir suya düşüren o cevap... "yarın yapacağım oğlum, günüm var ya"... hayıııııır diye bağırmak geldi içimden. ama sadece annemin suratına bakıp kaldım. "benim için olduklarını sanmıştım" dedim. tabi ki tam bir anne cevabı aldım "sanki her zaman yapmadığım şeyler. yine yaparım annem niye üzülüyorsun". hala aklımda en çocuksu hayal kırıklığı olarak kalsa da bir yandan da annemi ne kadar sevdiğimi hatırlatır bana.