"laleli'den dünyaya doğru giden bir tramvaydayız
birden nasıl oluyor sen yüreğimi elliyorsun
ama nasıl oluyor sen yüreğimi eller ellemez
sevişmek bir kere daha yürürlüğe giriyor
bütün kara parçalarında
afrika dahil"

bazen sırf burada yazılanları hissedebilmek için biniyorum bu tramvaya. genelde şiirler sonlara doğru vuruyor olur esas darbesini. burada daha en başından başlıyor sarsmaya. kim bilir nasıl tutamıyordu hislerini, nasıl da can atıyordu dışarı vurabilmek, sözlere dökebilmek için.

ilginçtir, beş senedir istanbulda yaşıyor olmama rağmen mecbur kalmadıkça gitmem buralara. muhtemelen turist semti olarak gördüğüm için. ama en sevdiğim şeylerden biri de bu tramvayla yolculuk etmek. eski istanbul'un nasıl bir şeye benzediğini hayal etmek. her şey bir anda anlamını değiştiriyor, büyülü bir hal almaya başlıyor.

sokakların dağınıklığını düşünüyorum, şehrin sıradanlığını, süslenmemiş karanlık sokak aralarını, soğuk kokan sisli gri gökyüzünü. elinde şarap şişesiyle yamuk yumuk yürüyen eski şairlerimizi düşünüyorum. kimi düşünüyorlar eve dönüş yolunda? kaç kişinin aşığı oldular bu zamana kadar? bu gece eve kendisiyle gelmeye ikna edemedikleri kadın nasıl biriydi? sabah kiminle çay içip, kimden sigara istediler?

sonra yüzümde hüzünlü bir gülümseme beliriyor ister istemez.

süreya benim içimde zar zor tutabildiğim üç kuruşluk romantizmin hala hayatta kalabilmesinin tek sebebi. yoksa hayatım nasıl çekilmez olurdu kim bilir, iyi ki var..