henüz iş hayatına atılmış değilim; ama gördüğüm manzara hiç iç açıcı değil. insanlara sadece uyuyacakları vakti bırakarak ne elde edebiliyor insanlar? ya gerçekten vicdan, akıl, fikir diye bir şey yok ya da bazı insanlar gerçekten farklı birtakım yetilere sahipler. yoksa bu nizamın hiçbir ölçüye uymadığı aşikar. psikolojiden anlamaz, dinlemeyi bilmez, kendinden başkasını düşünmez.. nedir bu insanlardaki hal tavır, akıl sır ermiyor.

sistemin bu yöne meylediyor olması çok canımı sıkıyor. o kadar çok insan var ki, sen yapmazsan yapacak başka birini illa ki buluyor. ayrıca ne adalet sistemleri ne iktisadi sistemler ve hatta ne de siyasi sistemler bu probleme çözüm odaklı yaklaşmıyor. biraz önceki problem bu sistemlerin çarklarında da var: herkes kendini düşünüyor. anlıyorum, herkes dünyaya bir kere geliyor. ama diğer insanlara böyle hayatlar reva görmek alçaklıktan başka bir şey değildir.

söylenecek, irdelenecek daha çook şey var. çevreden gördüğüm ve en son ilk yorumdaki arkadaşın durumuyla canımı daha çok sıktı ve bunları yazıverdim. rica ediyorum işverenler üzerlerine alınsınlar.