Dünya dışı yaşam hakkında henüz pek az şey biliyoruz medeniyet olarak. Varoluşumuzun merakıyla araştırmalara açılmamız, henüz bu yollarda küçük bir bebek olduğumuzu anlamamıza yol açtı.
Stanley kubrick'in (bkz: 2001: a space odyssey) filmindeki ilk 10 dakika bunu en iyi anlatan elimizdeki tek veri denebilir. A space odyssey ilk 10 dakikası vahşi canlı doğasından,uzay yoluna açılan süreçte tecrübelerden ders almayıp, Hala istila aklıyla yapıyoruz birşeyleri. Ancak uzay, Dünya kadar bizim yaşamamıza el verişli değil. Bir bebek gibi pipetle beslenir, Bir bebek gibi korunaklı kıyafetlerimizle kendimizi evrenin var olma sebebi veya sahibi sanıyoruz. Dünya dışında aradığımız ilk selamlaşma için yaptığımız bir çok şey var. Bunlar uzayda radyo sinyalleri aramak, teleskoplar, dünyadan gözlem yapmak ve gönderdiğimiz uydular. (bkz: voyager)
Bu yazıyı okurken aklınıza ufo veya filmlerde tasvir edilen yeşil yaratıklar gelmesin. Elbette uzayda çok yüksek ışıklara,soğuklara ve sıcaklara dayanıklı bakteriler var. Elbette canlı var. Bunlar zaten gözlemlediklerimiz. Canlı yaşamı aramamızın tek sebebi akıllı yaşam, En azından ilk sebebi. Kötü insanoğlu dünyadan ayrılmak istediğinde (nüfus artması,açlık,doğanın tahrip olması vb. Sebeplerle) bulduğumuz gezegenleri istila etmek isteyeceğizdir mutlak. Buna ister vahşi insan deyin, isterseniz de güçlü olan güçsüzü ezer deyin. Hiç bir şekilde de bu topluluğa (eğer bulabilirsek) İyi şeyler yapmayacağımıza eminim.

Bir gün uzaylıların gelip bize her şeyi anlatmasını bekliyoruz, kendimizi içten içe bu ödüle hazır hissediyoruz ancak sonuçlar pek de öyle olmayabilir. Bu dünyada bir takım insanüstü şeyler olduğuna nerdeyse eminim ancak metafizikten bahsetmiyorum. Eğer bunlar varsa ve bilemiyorsak henüz bilimimizin buna yetmemesinden dolayıdır. İnsanoğlunun merakı kendi geleceği için çok önemlidir.

Ben de o günleri görmek isteyenlerdenim. Eğer bizim neslimiz bu yüzyılda görmese bile, çocuklarımız yada en kötü ihtimalle torunlarımız için gelecek bunlar. Aklıma (bkz: planet of apes) filminin ilk ve ikinci parçasının sonları gelir geleceği düşününce. Filmin 2. Yarısının sonundaki nükleer patlamasının düğmesine basılmasının ardından ekranın kararmasıyla ekrana gelen acımasız ama bir o kadar da gerçek olan yazı aşağı yukarı şu şekildeydi "Milyarlarca yıldızları olan galakside yeşil küçük bir gezegen artık yok" ve film bitiyor. İşte bu kadar. Ne kadar kolay ve acı değil mi? Aslında değil. Bunlar olduktan bir saniye sonra herşey bitmiş olur. Tüm başarılarınız, Tüm kazancınız, Tüm sevgilileriniz, çocuklarınız, devlet başkanları, hırsızlar, o çok sevdiğiniz şarkı artık yok çünkü siz de yoksunuz. Demogoji yapmak yersiz. Tüm yaşam bu kadar ucuz.

Araştırmalar yapmak heyecan verici ancak doğru olanın ne olduğuna karar vermek lazım. Herşeyin üstüne koyarak sınırlarımızı zorlayıp gerçeği mi aramak? Yoksa bilmemek mutluluktur deyip yerimizde mi saymak?