tanrıda insani şeylerin olması garibine giden arkadaşlar, insanda tanrısal özellikler olabileceğini düşünmeliler.

biraz karmaşık bir durum kabul ediyorum. ancak düşünelim beraber. kainatta var olan varlıklar içerisinde, insan farklı bir yerde. onu diğerlerinden ayıran özellik ise temel manasıyla, şuur, irade ve benlik. ontolojik boşluğa düşen hayvan var mı henüz bilmiyorum.

bu kimilerine göre böyle bir evrimleşmenin sonucu olabileceği gibi kimilerine göre de yaratılış. ben evrimi tamamen reddetmesem de bu ayırımda ikinci taraftayım. bundan sonrasını ona göre yazacağım.

benlik. ben olma duygusu. arapçası ene. işte arkadaşların tanrıdaki insancıl düşünce dedikleri şey aslında insanlardaki tanrısal denilebilecek benlikten geliyor. tanrı bize onu bulabilmemiz için anlayabilmemiz için bir benlik vermiş. yani bu benliğe bakarak onu anlayalım diye. peki nasıl?

mesela sahiplik duygusu var insanda. bir şeylere malik olma, mülk edinme. insan burdan şunu anlamalı ben nasıl izafi olarak bu şeylere sahip isem tanrı da bu evrenin hakiki maliki, sahibi demek ki.

işte böyle düşündüğünde insandaki görünme, bilinme arzusu aslında bize şunu anlatır, benim izafi olarak bazı yeteneklerim var ve bilinmeli, kendimi ifade etmeliyim. demek ki hakiki olarak güzelliklere sahip olan tanrı da kendini bildirmek istiyor.

elimizde 1 ton ağırlık olsun, bir tonu anlayabilmek için en azından bir kilogramlık kısmını ayırıp buna bir kilogram diyelim demeliyiz. ya da gölgenin olmadığı bir yerde ışık anlaşılmaz. ışığı bize anlatan şey karanlıktır.

işte bu soru bu nedenle bir insan neden resim çizer demek gibi bence. sadece bir farkla (bkz: hakikat)