ilk buluşmalar

buluşmamızın her anını

biz bir mucize gibi coşkuyla kutlardık

yeryüzünde yalnızca ikimiz vardık

sen bir kuş kanadından hafif ve inceydin

merdiven basamaklarından başdöndürücü bir hızla inip,

çiğ taneli leylakların arasından geçerek

beni aynalı camın öbür tarafındaki

kendi makamına götürürdün sen

gece indiğinde bana büyük şeref bahşedilir

ve tapınağın kapıları açılarak karanlıkta parlar

ve yavaşça secde ederdi çıplaklığın.

ve ben uyanarak "tanrı kutsasın" diye fısıldardım

ve bu kutsamanın cüretkârlığının tadını yaşardım

sen uyurdun

ve mavi gökyüzünün kapılarını çalardın rüyanda

vücudunsa yatağın içinde

dokunulmazlığının sıcaklığı ve buğusu ile hareketsizdi

ve kirpiklerin de,

ellerin de öyle,

sıcak…

irmakların nabzı kristal küre üzerinde atar,

dağlar tüter ve denizden serpintiler gelir

sense avucunda tutardın o kristal küreyi.

bir tacın içinde uyurdun

ve tanrı şahidim ki

benimdin sen

sen uyanır ve insanoğlunun

basit konuşma dilini yeniden yazardın.

ve "insan" sözcüğünü, gırtlağına yeni bir güçle doldurur,

ve "sen" sözcüğü, yepyeni anlamlarını ortaya serer,

ve kral anlamına gelirdi.

ve yeryüzündeki her şey dönüşürdü

hatta leğen, kova gibi basit şeyler bile

ve o sağlam kaya

aramıza bekçi gibi dikilip durduğunda

bilinmeyen yerlere sürüklenip giderdi.

mucizevi şehirler önümüzde bir serap gibi dağılırdı.

kaderimiz, elinde ustura olan

bir deli gibi arkamızdan kovalarken

biz bulutların üzerinde yatardık, yumuşacık…

ve kuşlarla yolumuz ortaktı sanki

ve balıklar, ırmaklar peşimizden gelirdi

ve gökyüzü uyanırdı gözlerimin önünde...

arseny tarkovsky (1962)