hep aynı sessizlikle geliyor gece…
hep aynı yalan dolan masalları dinliyorum yine…
hep aynı yüzler, hep aynı sesler peşimde…
anlatamıyorum, inandıramıyorum kendime…
sen benim yarım kalan cümlelerimsin…
hiç söyleyemediğim, söylemediğim o sözlerim…
sen benim hiç ısınmayan ellerimsin…
hiç unutamayan, unutmayan o kalbim…

sen benim eksik kalan yerimsin…
kapattığım pencereler, güneşlere çektiğim o perdelerim…
sen benim hiç sevmediğim sessizliğimsin…
kaybettiğim yolum, korktuğum karanlık, hiç tutamadığım o yeminlerim…
sen benim terk ettiğim şehirlerimsin…
düştüğüm çukur, uzanan ellerim, hiç tutunamadığım gidenlerim…
sen benim kovulduğum cennetimsin!
eğdiğim yüzüm, sövdüğüm aydınlığa hiç açamadığım gözlerim.

sesiyle, yorumuyla, müziğin kalbe işleyen ezgileriyle, her dizesinde gözlerden birkaç damla yaş getirmeden tamamlanamayan muazzam bir cem adrian şaheseri.