ne yanar kimse bana ateş-i dilden özge
ne açar kimse kapım bâd-ı sabâdan gayrı

fuzûlî

(ne gönlümdeki ateşten başka benim için bir yanan, dert edinen, bulunur ne de saba rüzgarından başka kapımı açan olur.)

kimsesiz hiç kimse yok her kimsenin var kimsesi
kimsesiz kaldım yetiş ey kimsesizler kimsesi

(fatih sultan mehmed)