''önce çaresizlik çaldı kapıları
sonra yoksulluk
bütün aşina çehreler silindi aynalardan
bir anda boşaldı dünya
yapayalnız kaldık

tez tükendi umut ekmeği
bitiverdi suların hayali
çevirdik derin bir karanlığa gözlerimizi
sen ey büyük yalnızlık
bir sen terketmedin bizi''

-ümit yaşar oğuzcan