çavdar tarlasında çocuklar'ı yıllar yıllar önce ilk okuduğumda holden'dan sadece üç yaş büyüktüm ve "bitmiştim" kitaba. şu sıralar kitabı yeniden elime aldım ve artık holden'la aramızda tam on sekiz yaş var, nasıl desem, o altını çizdiğim cümleler, kendine has anlatım, göldeki ördekler, tin roof blues ve hatta phoebe bile ilgimi çekmiyor artık. tıpkı şu kızılderili müzesinin aynı kalması ama her ziyaret edilişinde ziyaretçilerin "değişmiş" olmaları gibi oldu bu. holden bin yıl sonra bile o şapkayı takıp soğukta yürürken bende aynı olmayan şeyin felaket olgunlaşmış, kıyak bir yetişkin olmuş olmam olduğunu söylemiyorum tabi ki, sadece "değişmiş" olduğumu söylemeye çalışıyorum. bay antolini'nin dediği gibi, diğer pek çok şeyin yanında, insanların davranışları karşısında aklı karışan, korkuya kapılan, hatta hasta olan ilk kişinin ben olmadığımı anladım çoktan. bu konuda hiç de yalnız değiliz.