(bkz: başlık boş kalmış)

nobel edebiyat ödüllü yazar bertrand russell aylaklığa övgü'yü (in praise of idleness) 1932 yılında yazmış. türkçe'de de yanılmıyorsam ilk kez 1992 yılında cem yayınevi tarafından yukarıda gördüğünüz kapakla basılmış. o yıllarda oldukça popüler olduğunu hatırlıyorum.

"aylaklık", "tembellik" ve "boş zaman" hakkı sanki giderek daha az dile getirilebilir kavramlar haline geldi. işçi sınıfı örgütsüz, güvencesiz ve aslında işsiz. hayatını idame ettirebilmek için kırk takla atıyor insanlar. işsizler, hali hazırda işi olanlar için tehdit olarak kullanılıyor patronlar tarafından. fransa gibi işçi sınıfının örgütlü olduğu ülkelerde çalışma koşullarındaki kazanılmış hakları çalışanların ellerinden alınmaya çalışılıyor. örneğin haftalık çalışma saati 35'den 46'ya çıkarılmak isteniyor. türkiye gibi ülkeleri hiç saymıyorum. çalışma yaşamında kuralsızlık kural olmuş çalışanların aleyhine. yüksek çalışma saatleri, esnek ve güvencesiz çalışma çok yaygın. her an kapının önüne konulma tehdidiyle baş başayız. sınıf örgütsüz olunca daha az çalışma, "insani" çalışma, daha çok "boş zaman" taleplerinin dile getirebilmesi de neredeyse olanaksız oluyor. sanırım bu yüzden aylaklığa övgü eskisi kadar popüler değil.

!---- spoiler ----!

"bütün bunlar sadece bir girişten ibaret... gayet ciddi olarak şunu söylemek isterim ki, modern dünyada çalışmanın erdem olduğuna inanma yüzünden çok büyük zararlar doğmaktadır ve mutluluğa giden yol, refaha giden yol, çalışmanın örgütlü bir düzen içinde azaltılmasından geçer.

önce: çalışma nedir? çalışma iki çeşittir: birincisi, yeryüzünde veya yeryüzüne yakın bulunan maddenin durumunu, böyle başka bir maddeye göre değiştirmek; ikincisi de, başkalarına, yeryüzünde veya yeryüzüne yakın bulunan bir maddenin durumunu, böyle başka bir maddeye göre değiştirmelerini söylemektir. birinci cins çalışma tatsızdır ve az para getirir ikinci cins çalışma ise çok tatlıdır ve çok para getirir. ikinci cins çalışma çok çeşitlidir: emir verenler yanı sıra, ne gibi emirler verileceği konusunda akıl verenler de vardır. genellikle, iki insan grubu tarafından aynı anda, birbiriyle taban tabana zıt iki cins akıl verilir; buna da siyaset denir. bu cins çalışma için gerekli marifet akıl verilecek konu üzerinde değil, mesela reklamcılık gibi, inandırıcı konuşma ve yazma sanatı üzerinde bilgi sahibi olmaktır.

amerika’da değilse bile, bütün avrupa’da, bu her iki cins işçi sınıfından çok daha fazla saygı gören üçüncü bir sınıfa mensup insanlar vardır. bunlar toprak mülkiyetini ellerinde bulundurmak yoluyla , yaşama ve çalışma hakkını kendilerine bir imtiyaz diye verdikleri başka insanlardan bu imtiyazlara karşılık para alanlardır. bu toprak sahipleri aylaktırlar, bu bakımdan, benim onlara övgü düzeceğim sanılabilir. ne yazık ki, bunların aylaklığı ancak başkalarının emeği sayesinde mümkün olabilmektedir; gerçekten de, bunların rahat aylaklığa duydukları arzu, çalışmayı öğütleyen tüm kutsal vaazların tarihsel kaynağıdır. bunların en istemeyecekleri şey, başkalarının da onlar gibi aylak kalmasıdır."

"çalışma ahlakı anlayışını bir an için açık yüreklikle, kör inançlara bağlı olmaksızın düşünelim. her insan hayatında ister istemez belirli miktarda bir insan emeği ürünü tüketir. çalışmanın genellikle tatsız bir şey olduğunu kabul edersek, insanın kendi ürettiğinden fazlasını tüketmesi adaletsizliktir."

!---- spoiler ----!

ayrıca (bkz: tembellik hakkı - paul lafargue)