''arwen akşamyıldızı da kaldı ve oğlan kardeşleri ile vedalaştı. onun babası elrond ile son karşılaşmasını kimse görmedi çünkü tepelere çıkarak orada uzun uzun, tek başlarına konuştular; dünya hallerinin ötesinde bir tahammül gerektiren ayrılışları çok acı olmuştu.''
tüm tolkien kitapları içinde beni bu cümle kadar sarsan başka bir cümle olmadı. üzüldüm, heyacanlandım, umutlandım ama bu başka bir duyguydu. cümleyi ilk okuyuşta çok sıradan gibi gelebilir; ama biraz düşününce çok derin manalar var.