geçen yıl okumuş bulunduğum, o kadar ince olmasına rağmen insanı duvara çarpabilen, hatırladıkça iç burkan, insanı, bireyi yeniden değerlendirmemiz gerektiğini ortaya koyan, bir çok kitabın anlatmak istediğini tek kitapta anlatan, edebiyatımızın en şahane en mükemmel,en bunalım eserlerinden biridir.

sartre'ın bulantı da anlattığından çok daha bulanık bir kitap bu. camus'nun yabancısındaki o boş vermişlikten ötesi, oğuz atay'ın tutunamayanlar kitabındaki selim ışık'ın öz kardeşi ve çok daha fazlası.

bir kitap insanı ne kadar sarsa bilirse o kadar sarsar anayurt oteli sizi. insanı tüm çıplaklığıyla orta koyuyor bu kitap. yusuf atılgan'ın diğer eserlerinde olduğu gibi bunda da insanı hayrete düşüren bir karakter var. bay c. de böyleydi. o son paragrafı açar okurum bazen akşamları.
kara delik gibi resmen. insanı içine çeken, yalnız sizin sığa bileceğiniz kadar kocaman bir boşluk aslında hayat. bunun idrakine varıyor insan okudukça. fark ediyorsunuz herkes ve herşeyin ne kadar işe yaramaz olduğunu.
belki de intihar temasından mütevellit biraz geri planda kalmış bu eser.