nadir sarıbacak beyefendinin oyunculuğu ile izlemiş olduğum oyun. insanın kendisinden bir şeyler bulması (her izlediğim tiyatro ya da sinema filminde bunu yapmak zorunda mıyım?) hem huzursuzluğa sebep olur hem de garip bir boşalma (catharsis) hissiyle dolarsınız. kitabı her okuyuşumda da aynısını hissederdim zaten.

kısacası bende uyandırdığı hissiyat hem huzursuzluk hem rahatlamanın bir arada bulunduğu bir sarmaldır.

nadir sarıbacak'ın oyunculuğundan bahsetmeme lüzum yok sanırım. oldukça güzeldi teknik açıdan da. (bu tarz yorumlar yapmayı sevmiyorum zira bilirkişi değilim bu hususta.)