bu klişeyi oldum olası anlamamışımdır. yalnız ruhların kendini yüceltmeye çalışan popüler bir söylemi gibi gelir bana kalıplaşmış bu kelime öbeği.

insan kendini bulunduğu yere ait hissetmeyebilir, çalıştığı işe katkısı kendisine zulüm olmaya başlamış olabilir, kabına sığamadan tüm mevcut koşullarını terk edip başka hayatlara doğru çekip gitmek isteyebilir.

ancak değişmeyecek gerçek şudur ki muhakkak aitsindir bir yere. ya aklın sevdiğinle içtiğin o son şarabı döktüğün masanın bulunduğu deniz kenarında kalmıştır, ya excel tablolarının arasından sana göz kırpan masaüstü arka planındaki manzarada, ya da ne bileyim top oynarken düşüp kanattığın dizine pansuman yapan bakkal amcanın dükkanının olduğu sokakta. illa ki bir yerler bir şekilde dokunmuştur hayatına. bedenin ait olmasa da ruhun ait olmuştur bir yerlere, karışmıştır illaki hayallerle hayatlar birbirine.