"tanrım! beni affet, sana inanmayı o kadar çok istiyorum ki. bir anlığına bile olsa, senin varolmadığından o kadar emin olabiliyorum ki. en çok da varlığına ihtiyacım olduğu anlar hoşuma gitmiyor, insanın acizliğinin son noktası, köprüden önceki son şarampol.

cennet ve cehenneminden, iyilik ve kötülüğünden çok mecbur kaldıklarımız, gereksizce yaşadıklarımız, hiç yaşayamayacaklarımız yoruyor beni. yaptıklarımızın, yaşadıklarımızın karşılığını alamayacağımızı bilerek, sadece kendi benliğimizle, kendimize olan saygımızla, kendi varettiklerimizle sonumuza kadar yaşamak mümkün mü? bunun hakkında konuşarak ulaşacağım sonucun gereksizliği, varolmamızın bilinmeyen anlamsızlığı alıkoyuyor benden seni. tamamen yokolmaktan çok, şuan varolmak korkutuyor beni, tanrım, korkuyorum, milyonlarca ihtimalden sadece birkaçına dahil olmak korkutuyor beni, gerçekten varolmak korkutuyor beni.

tanrım, kayboldum, sensizlikte kayboldum, varolamıyorum, eksik kaldıklarımla yaşayamıyorum.

tanrım, beni affet, sana inanamıyorum!"

8 şubat 2016, 02.27