ünü dillere destan keman virtüözü,besteci niccolo paganini'nin 1820 yılında yazdığı sanılan bu konçertonun, ilginç bir öyküsü vardır: yapıtın birinci bölümünü, bir başka ünlü kemancı, august wilhelmj (1845-1908), bağımsız bir parça gibi, yeniden düzenlenmişti. bu düzenlemeyi kemancılar öyle tuttular ki, konçertonun ikinci, üçüncü bölümleri yıllarca hiç çalınmadı, neredeyse unutulup gitti.

1938 yılının aralık ayında, bu kez bir başka keman virtüözü fritz kreisler (1875-1962) gene ilk bölüm üzerine yaptığı ve kozertück(konser parçası) adını vererek, philedelphia orkestrası'nın carnagie hall'daki bir dinletisinde seslendirdiği, yeni bir düzenleme ile wilhelmj'in uygulamasını sürdürdü.

yapıtın özgün biçimi ile tümüyle seslendirilmesi ise, fransız kemancı zino francescati'ye kısmet oldu. re majör tonunda, dört zamanlı ilk bölüm, alışılagelmiş sonat formundadır. bölüm, soliste bütün parmak ve yay ustalıklarını, teknik hünerlerini gösterme olanağı sağlar.

ağır tempolu ikinci bölümün duygulu atmosferini besteciye, italyan tragedya oyuncusu demarini'nin bir oyununun esinlediği, paganini'nin yaşam öyküsünün yazarı stephen stratton tarafından ileri sürülmüştür. son bölüm, iki zamanlı, oldukça uzun tutulmuş, ağır teknik sorunlarla yüklü bir "rondo"dur.