dün gece otobüs yolculuğu esnasında bitirdiğim ve hala etkisinden kurtulamadığım müthiş kitap. kürk mantolu madonna ve kuyucaklı yusuf'u da okuyup çok beğenmiş biri olarak, olayların nakış gibi ince ince işlenişi, lüzumsuz olan tek bir satır ya da detayın olmayışı, asla tahmin edilebilir olmayan kurgusu ve insanın içine oturan sonuyla içim rahat bir şekilde sabahattin ali'nin en iyi romanı diyebilirim içimizdeki şeytan için. ilk sayfalarından itibaren kendini içine çeken ve elden düşürülemeyen bir kitap öncelikle. karakter analizlerindeki başarısı dostoyevski okuyormuşum hissi uyandırdı. karakter analizlerinin yanısıra sözde aydınlar öyle bir yerden yere vurulmuştur ki arka kapak yazısındaki "aydınların karanlığı ifadesi" çok güzel özetliyor durumu. en sevdiğim özelliği ise elbette karakterlerin yansıtılışındaki gerçeklik ve hiçbirine kızamama duygusu. ama elbette macide'ye hayran olmamak ve kaderine üzülmemek elde değil. otobüs ful olunca kitabın sonunda doya doya ağlayamadım ve içime öküz oturdu. kısacası okuyun, okutun.