1987 de dogdum..
babamin babasi 1984 de öldü. annemin babasi 1988 de vefat etti..
cocuklugum da herkesin dedesine imrenerek baktim..
o kadar kiskancliga ragmen gene de tesellim vardi.
annemin dayisi… ilhan dayim. emekli jandarma komutani.. emekliligini evde gecirmeyi sevmedigi icin ankara izmir caddesinde jeton burger adinda isletmenin müdürü olarak calisirdi.
yalniz yasardi. ömrü boyunca hic evlenmemis. rivayetler der ki. kuzenine asik oldugunu ve ailelerin engel olmasindan dolayi evlenmemistir hayati boyunca..kendini sadece ailesine adamis birisiydi.
biz istanbulda o ankarada oturuyordu.
bende her tatilimde onun yanina gider..jeton burgerde calisirdim..
benim icin bir dededen de öteydi..bana insanligi ögretendi.. (anne ve babasi calisan bir cocuk cok önemliydi)
her hafta konusurduk dayimla ev telefonuyla. sene 1998 haziran ayi okul bitmeye yakin..ankaraya gitmeye az kalmisti..
telefon randevusunu ilk defa es gecmisti.. cok aradik merak ettik..teyzem, anneannem, annem herkes ulasmaya calisiyordu..telefon aciliyor ama sadece tikir tikir ses geliyordu..
sonunda ankaradaki tanidiklari evine gönderdik.. kısmi felç sağ taraf mis doktorlarin dedikleri..
telefondan gelen tikir tikir ses megersem cirpinismis bir yardim istegiymis. uzun tedavi ugraslarindan sonra ankarada ismini unuttugum hastanede vefat etti..
vefatini ögrenmem cok ilgincti..annemler ankarada dayimin yaninda bense halamda kaliyordum..
kuzenimle evde otururken ev telefonu caldi..o zamanin teknoloji yeni ev telefonlari vardi..telesekreterli hoparlörlü..kuzen artislik olsun diye hoparlörü acti..
„oglum sakin gocmenkus a söyleme dayisi vefat etti“
cocuk halimle napicam. tabiki hüngür hüngür agladim.
velhasil kelam siz siz olun yalniz yasamayin..