ne dizileri ne de izleyicileri sinemaya çeken anlamsız komedileri hakir görmek gerekir. bunlar en nihayetinde sinema sektöründe sermaye birikimi yaratıyor. bu sayede sanatçıların ve yapım şirketlerinin imkanları, risk alma iştahları ve hareket alanları artıyor.

toplum yapısı, geçim derdi olmadan sanatla ilgilenebilecek bir kesimi besleyebiliyorsa ve artı değerin bu elit kesime aktarılmasını mümkün kılan mekanizmalara sahipse sanat gelişir. bu binlerce yıl önceki antik toplumlarda da böyleydi, şimdi de böyle. bu durum, 3-5 kişinin bu işten geçiniyor olması demek değil veya 3-5 sene süren parlak yıllar anlamına gelmiyor. bu, uzun yıllara yayılan bir birikim süreci. maddi birikim kısmı önemli olduğu kadar insan kaynağı, tecrübe ve gelenek anlamındaki birikim de çok önemli.

türkiye'de televizyon yaygınlaşmadan önce insanlar sinemalara akın ediyorlardı ve bu maddi birikim yeşilçam endüstrisini yaratmıştı. teknik bilgiye sahip yetişmiş iş gücü kolay ulaşılabilir haldeydi. bazı büyük ve sabit maliyetlere halihazırda katlanılmıştı ve pek çok film için kullanılabilir haldeydi. standardın dışında işler için risk edilebilecek bir sermaye birikimi söz konusuydu. ne oldu? çekilen filmlerin %99'u çöpe gitti. ancak kalan %1'i hala seviyoruz, bulabilirsek izliyoruz ve takdir ediyoruz.

türkiye'deki bu maddi ve manevi birikim sürecini yavaş yavaş baltalayan bir husus televizyon olduysa daha hızlı baltalayanı darbe olmuştur. öyle ki 80 sonrasında sinema sadece 3-5 ismin etrafında döner oldu. 1996 yapımı eşkıya'ya kadar hem insanları tekrar sinemaya akın ettiren hem de kaliteli bir film yapılamadı. eşkıya'nın yapımcı firmasının esasında bir reklamcılık firması olması tesaduüf olmamalı. özel televizyonların yayına başlamasıyla artan televizyon reklamcılığı gelirleri, vakti zamanında televizyonun baltaladığı sinemaya bu sefer can suyu oldu.

şu anda çerçöp dediğimiz filmler ve diziler de benzer işlevi görüyor. bu mecralardan elde edilen gelirler ve bu alanda emek veren işgücünün deneyim kazanması, sayısının artması vs. önemli ve olumlu şeyler. eğer bu süreç maddi veya siyasi(!) ciddi bir kesintiye uğramadan devam ederse türkiye sinemasının bir kaç sene içerisinde çok daha iyi işler çıkarmasını beklemek hayalcilik değil - ki bunun emareleri de mevcut zaten.