dertliyim be sözlük. bunu birilerine anlatma ihtiyacı hissediyorum. kimsenin bana bir şey dememesini, teskin etmemesini istiyorum. cevapsız sorular sormak istiyorum. günlük gibi anı defterlerinde kaybolmasın, insanlar okusun da istiyorum. ilgi çekmek gibi de düşünebilirsiniz bunu.

buraya yazarak formatı ağlattığımı da biliyorum. o yüzden flaş modunda yazıyorum ki başlığı hortlatmayayım. sadece yazıp kendimi rahatlatayım.

hayatta hiçbir şey başaramamış, yalnız kalmış bir insan olarak yazıyorum bunları. sakın tamahsız bir insan olarak görmeyin beni. şükür ki ailem yanımda. farklı bir yalnızlık bu. yeri doldurulamayacak bir yalnızlık. bir kişinin yokluğundan duyulan yalnızlık değil. serzeniş değil. anlatacak kelimeleri bile bulamıyorum, sanki benliğim beni terkediyor.

sanki bir oğuz atay romanının baş karakteri gibiyim. sükseli bir olayla unutulmayacak izler bırakmak istiyorum. bu hisler ergenlik buhranları mı? bilmiyorum. sevildiğimi, iyi bir insan olduğumu, mutlu olduğumu, sosyal olduğumu, zeki olduğumu, kültürlü olduğumu sanıyordum. artık bütün bunların olmadığını özümsüyorum. olabilir belki gelecekte. yaşamak istemiyorum. intihar etmememin tek nedeni yarının ne getireceğini bilmemem. umut ediyorum.

yani itirafımı ahmet erhan'ın şiirinden alıntıyla yapıyorum.

"bugün oturdum ölümü düşündüm
yirmi yaşında ve hayat bu kadar güzelken"