evden çıktım çarşıda işim var koyuldum yola, arkama da sevimli bir köpek takıldı.uzun süre takip etti beni. her çöp konteynerinda da durunca aç olmasından şüphelendim, gittim süt aldım. bi güzel içti

takibe devam ediyor tabi.ama halen çöplerde durmaya da.etrafıma bakındım alacak bir şey yok.içime sinmedi. ilk gördüğüm yerden de bir şey alacaktım

bilen bilir kokoreçi de hiç sevmem.fiyatı hakkında da en ufak bir fikrim yok. hayır insan almadan önce fiyatını sorar di mi.. 7 tl dedi.

çok abartılacak bir meblağ da değil hani.. ama öğrenci adamız sonuçta. üstelik paramın çoğunu da orda burda harcamışken içim bi cızz etti. yalan yok

köşeye bir yere geçtim. poşetin içine de bir güzel döktüm, yaydım. yemesini bekledim. arkadaş bi poşete bir de bana bakıyor. yemiyor.

bir yandan da köpeğe kızıyorum "lan olm bana bak. 7 tl verdim. yi ye cek sin! başka çaren yok" hayır çünkü ya o yiyecek ya da ben. yoksa içim rahat etmeyecek.
hayvan sever dostlarım bana kızmasın, kafasından tuttum poşete soktum. tabii öyle abartılacak şekilde de değil.

arkadaş. bir yemeye başladı kokoreçi...yok böyle bir açlık ya. garibim ne zamandır açsa artık...
tabi benim de işim var, bekleyemedim yemesini, ayrıldım yanından.

aradan bir kaç hafta geçti.

1 saat önce de sessiz sakin yolumda eve doğru giderken arkadan köpek havlaması duydum, arkama bi döndüm kocaman bir köpek koşarak bana geliyor. ne olduğunu anlayamadım tabi, affaladım resmen. koşmaya başladım. (1 gün öncesinde de halı saha maçından dolayı ayaklarım ağrıyor, fazla hızlı koşamıyorum)

abi dümdüz yol. saklanabileceğim yer, atlayabileceğim bahçe bile yok (kırklareli üni | karahıdır'a giden yolu da bilen bilir) aha dedim musti. işte bu sefer yolun sonuna geldik demeye kalmadan.. birkaç gün önce karnını doyurduğum köpek karşıma çıkmasın mı.. film sahnelerinde olabilecek bir şey başıma geliyor lan resmen. ne olduğumu şaşırdım.
o sırada mutluluktan mı yoksa g*t korkusundan mı gözümden yaş geldi bilmiyorum.

benim köpek sevimli mi sevimli bir şey. diğer beni kovalayanın yanında ufacık kalır. ama nasıl havlıyor o koskoca köpeğe bir görseniz.. ben de bir yandan kaçmaya devam ederken arkama bir döndüm benim yavrunun yanında 2 tane kocaman köpek(annesi ile babası büyük ihtimalle) beni kovalayan köpek ise ters tarafa doğru kaçıyor.

abi oturdum bir köşeye nefes nefese kaldım, zor nefes alıyorum. abartısız bi 20-25 dakika öyle oturup kalmışımdır. benim köpek de çoktan ailesiyle gitmiş. (bi teşekkür niyetine o minik göbeğini bir kez daha sevebilseydim keşke)

anlayacağınız dostlar;
beni yaralanmaktan
beni belki de sakat kalmaktan kurtaran tek şey o minik yavru oldu. ve o bana sadece bir yemek borçluydu.

şimdi ise ben ona,
belki de hayatımı.

edit: imla. teşekkürler, bu elimde gormus oldugunuz