izlediğim ilk finlandiya yapımı film. oldukça naif, huzurlu bir atmosferi var. film bittiğinde hem gülümsetiyor hem de düşündürüyor.

!---- spoiler ----!

film yasa ve devletin kanunlarını itinayla eleştirmekte. bunu birçok sahnede görmek mümkün. devlet kurumunun insana bakış açısını yerden yere vurmakta. kimliği olmayan bir adam karşısında şaşkına dönen bir düzeni çok tatlı eleştiriyor. bunun karşısına bir yardım kuruluşunun konulması da ayrıca manidar. herhangi bir kanun ile sınırlanmayan, insana sırf insan olduğu için önem veren, yardım edilen birinden aldığı öneriyle kendini yenileyen bir kurum olarak karşımıza çıkması çok anlamlı. yardım kuruluşunda çalışan görevlilerin, dinsizler gününde inanmayan insanlar için kilise müziği yerine blues çalmaları ve bunu gayet samimi ifade etmeleri buna küçük bir örnek.

ayrıca polis ve avukatın yasalar üzerinden konuşmasını gösteren bölüm; yasaların ne denli manipüle edilebilirliğini göstermesi açısından önemliydi.

irma'nın saflığı ve çekingenliği, karısından dayak yiyen adamın gülümsemesi, sekiz patates hasat edip beşini seneye dikmek için saklayan ve bir patatesin yarısını komşusuna ikram eden geçmişi olmayan adamın samimiyeti, bankayı soyan adamın işçisine olan sadakati ve son olarak müziğin insan için ne kadar önemli olduğunu hissetmek için kesinlikle izlenmesi gereken filmlerden.

şöyle de kallavi bir diyalog barındırır:
-borcum ne kadar?
-eğer bir gün bir çukurun içinde yüzüstü görürsen, sırtüstü çevirirsin; ödeşiriz..

!---- spoiler ----!