sabah uyurken birden çalan telefonun sesiyle uyandım. babam arıyordu. öylesine arıyordur heralde dedim açtım sesi hiç olmadığı kadar durgundu. iyi misin baba dedim. patlama olmuş da oralarda hiçbiriniz yoktunuz dimi dedi. yok baba iyiyiz dedim. ama içim acıdı. babamın o sesini duymak korkunçtu. telefonu kapatır kapatmaz en yakın arkadaşımı aradım çünkü bugün o saatlerde oradan geçme ihtimali vardı. neyse ki o da iyiymiş. ama yine de insan rahatlayamıyor. belki benim değil ama bir başkasının arkadaşı, kardeşi, çocuğu oradaydı. bıktım artık böyle yaşamaktan.