çokça emek harcadığım, ancak bir türlü fiile dökemediğim eylem içeren konudur. şöyle ki; yaklaşık 2 yıl boyunca online kurslara katıldım. mümkün olduğunca da disiplinli çalışmaya gayret ettim. neyse kurs sonlarında ve başlarında ilerlemeler görüldü fakat kendimde hala o yetiyi hissedemiyordum.

bir süre ne yalan söyleyeyim kendimi geri zekalı gibi hissetmeye başladım(bu tehlikeli bir düşüncedir). bir süre sonra istanbul'a seyahat etmem gerekti ve bir hostel ayarladım. gece vardığımda türkçe bilen kimse yoktu. basit gelebilir ancak hiç zorlanmadan rezervasyonumu yaptım, bir kaç soru sordum ve kısa olsa dahi sohbet edebildim. tabi reel hayatta o ana değin kullanma fırsatı edinemediğim için epey mutlu olmuştum.konakladığım süre boyunca epey deneyimleme fırsatım oldu bu anı.

velhasıl işin özü biraz kendine inanmak, biraz da eyleme geçmekte gibi. gerisi bolca kelime öğrenmek, dilin yapısını da boşvermemiş olmak. akademik dil ise bambaşka bir derya, ona da çalışıyorum bakalım.

son olarak rica ediyorum şu utanma evresini, ay yanlış konuşursam nolurları aşalım. işi çok zorlaştırıyor. (bkz: hala aşamadı)