-
eski sokağımızın köşe başındaki kırtasiyeci amcayı hiç affetmedim. 6 yaşındayken ara sıra gidip vitrinindeki renkli kabarık etekli sindy bebeğe bakıp iç çekerdim. babamı götürmüştüm de almaya, satmamıştı dükkan sahibi vitrinde duruyo diye. başka bir bebek almıştım beğendiğimi söylemiştim ama çok da sevmemiştim aslında kabarık renkli renkli eteği yoktu. ama onunla oynarken aklımdan sevmediğimi geçirmiyordum. hissederdi de kalbi kırılırdı. üzmeye hakkım yoktu sonuçta onun bi suçu yoktu.
o kırtasiyeci amcayı affetmemenin değil de çocukluğumu özlemenin itirafıydı bu.