antidepresan işlevi olan şehir.

bence izmir'in insanı mutlu etmesinde en büyük etken burada sosyalleşmenin çok kolay olması. izmir istanbul gibi devasa değil. arkadaşlarınızı görmek için insanüstü bir efor sarf etmeniz gerekmiyor. evden aşağı bir iniyorsunuz, aa ordalar. izmir'de insanlarla karşılaşıyorsun mesela, istanbul için ne garip bir şey. istanbul'da ben mağarama çekiliyorum, ne benim kimseyi görmeye halim var ne kimsenin beni. biri arasa bi yere çağırsa, oraya gitmem çoğunlukla bir saatten fazla sürüyor. insanlarla görüşmek önceden planlama ve organizasyon gerektiriyor, yazarken bile yoruldum. biz burada genellikle bir iş için bir yere giderken ancak "gelmişken göreyim" mantığıyla birbirimizi arıyoruz, zira mütemadiyen çok meşgulüz.

burayı ağlama duvarı gibi kullandım ama bu aslında hüzünlü bir entry değil. tam aksine, sabahtan beri olduğum yerde zıplıyorum. istanbul'da artık hafiften sıyırdığım için işlerimi yazın tamamını izmir'de geçirecek şekilde ayarladım. bugün kesinleşti, daha gelmeden çiçekler gibi oldum resmen.

izmir, seviyom kız seni.