kız arkadaşımın hediyesiydi bu kitap. "gerçek hesap bu" adlı nejat işler'in kitabıyla birlikte hediye etmişti. önce, gerçek hesap bu'yu okudum, iki gün sürmedi onu bitirmem. sonra uçurtma avcısı'nı elime aldım. bir hafta içinde de bitirdim. ilk zamanlar "az az okuyayım da yeni kitap almayayım" derken bir anda elimden düşmedi. düşemedi. acaba hasan'la emir'in arkadaşlığı nasıl olacak diye düşüncelere dalarak devam ettim. soluksuz. kızarak. üzülerek. 'hadi be!' diyerek...

arkadaşlığı, baba-oğul ilişkilerini, dost olabilmeyi güzel anlatmış yazar. ortadoğu denen bataklıkta insani ilişkiler ancak bu kadar olur işte! sanki bunu göstermek için de yazılmış gibi. sözlüklerdeki ve buradaki yorumları okuduğumda ağlamaktan helak olan insanları gördüm ama bende öyle göz yaşı akıtmadı. akıtmadı ama inceden de bir sızı bıraktı sanki...

!---- spoiler ----!

yalnız baba ve emir'in hikâyesinin bazı noktaları epey etkiledi beni. özellikle babanın kanser oluşu ve emir'le o anki ilişkileri. o anda gözümün önüne kanserden kaybettiğim babam geldi. ilişkimiz geldi. kaybedişim geldi. bir kötü oldum.

bunun haricinde ne yalan söyleyeyim, taliban komutanının assef çıkacağını hiç düşünmedim. çünkü kendisinin de dediği gibi, inanan bir çocuk portresi çizilmemişti hiç. pek dindar biri olarak anlatılmadı. bir de kitabın sonunda sohrab'ın konuşacağını düşünmüştüm. özellikle de uçurtma yarışmalarında gülümsediğinde. o da olmadı. :)

!---- spoiler ----!

kısaca güzel ve hüzünlü kitap. özellikle ilk roman olduğunu da düşünürsek, bence hayli iyiydi.

8/10