keşke olsa da kimseyi rahatsız etmeseler. keşke sadece kendi düşünceleri içinde boğulup takılsalar ve kimse umurlarında olmasa. ama bu düşünce bir virüs bir parazit gibidir zaten kendi içlerinde yaşayamaz rahat edemez mutlu olamazlar. bu insanların derdi senin düşüncen buna karşı çıkarak bunu engellemeye çalışarak mutlular.
bilmiyorum sizce de şöyle bişey olur muydu? diyelim ki bir gün laikler bir ülke kurmak istedi. ama dediler ki bize bu ülkenin en verimsiz en boktan şehirlerini verin biz orda yaşayalım. bunlar da diyelim ki kabul etsin. inanın ülkenin yüzde yetmiş seksen i oraya gitmek isterdi. sizce de öyle olmaz mıydı? ne yapsınlar ki dindar bağnaz ve hayattan keyif almayı bilmeyen insanlarla? onlara göre o zaten açık görüşlüdür diğerleri değildir.

yakın zamanda bir arkadaşımdan şöyle bir olay duydum. ülke sanırım tayland dı net hatırlamıyorum. şehir isimlerini hiç hatırlamıyorum. bir bölge var ve aynı bizim ülke gibi vakti zamanında islamcılar ve diğerleri birlikte yaşıyor. sonrasında ayrım çok net olunca referandumla falan ikiye bölünüyor bu bölge. neyse efendim bu islamcılar bölünen diğer tarafı ıslah etmek için sürekli hala günümüzde de bombalı saldırı falan düzenliyor. adamların derdi birilerinin mutlu olması. onların düşünce biçimi o kadar sıkıcı ve berbat ki diğer insanların mutlu olmasını çekemiyorlar kendileri gibi olmasını istiyorlar.

konudan saptım üzgünüm dostlar gerçekten bu dünya için umut yok. kaldı ki laik ve gayet normal bir insan olan bir arkadaşım bile değişimin ancak kanla olabileceğini düşünüyor. hiç umut yok. hiç.


edit: bu arada bahsettiğim ülke endonezya imiş bölge de bali ile java imiş.