sanem. ilkokul dördüncü sınıfta etmişti bana teklifini. henüz on bir yaşındaydık. nedendir bilmem korkmuştum ben, çekinmiştim. bilmiyordum ki zaten aşk ne sevgi ne sevgililik ne çıkmak ne. korktum, kaçtım, haber yollayıp olmayacağını ilettim. sanem her müzik dersinde tahtaya kalkar ve gülben ergen'in "elveda aşkım" şarkısını söylerdi. "elveda aşkım, elveda sana. ben zaten sade ve sadece geçiyordum hayatından..." o söylerken sınıf bana bakardı, utanırdım lan. gel zaman git zaman kapandı mevzu. sonraki sene okullar açıldığında ergenliğin verdiği büyüme hızıyla sanem genç kız olmuştu ama ben hala çocuktum ve ergenliğe epey vardı. güzel kızdı sanem, boy atmış ve daha da güzelleşmişti. yan yana gelince yavrusu gibi kalıyordum yanında. uzun süre incinin değerini bilemeyen horoz gibi hissettim kendimi. sonra sanem hep efendi adam yerine piç adam tercihi yaptı. lisedeki arkadaşlarıma bak bu kız beni seviyordu diye gösterdiğimde yolda izde, bana yav he he bakışı atar ve yalanına sokuyum derlerdi. ara sıra görürüm onu, gülümseyerek selamlaşırız. o çocuk günler aklıma gelir gülümserim. teşekkürler sanem.