muhteşem iki dehanın kaleminden çıkma enfes bir kıyamet kitabı. sesli gülmelerim o kadar arttı ki bir süre sonra kitabı insan içinde okumamaya karar verdim. kitaptaki hangi bölümün hangi usta tarafından yazıldığı net açıklanmasa da neverwhere'deki tarzından dolayı kokusunu nispeten daha iyi aldığım neil gaiman'dan ziyade terry pratchett'e ait olduğunu düşündüğüm kısımlara bittim. dipnotlar muhteşem.

yarı zamanlı sahaf melek aziraphale'in yüzyıllardır biriktirdiği nadir kitaplar arasındaki sıçacam böle işin içine incili'nin detayları muhteşem mesela.
ayet 25 ve rab tanrı doğu kapısını bekleyen melek'le konuştu, sana verilen alevli kılıç nerede?
ayet 26 ve melek dedi ki, az önce buradaydı, bir yere koydum herhalde, bir gün kendimi bir yerde unutacağım bu gidişle.
ayet 27 ve rab tanrı ona bir daha sormadı.

kitaptaki karakterlerden biri metatron yani tanrı'nın sesi. ama dipnottaki açıklama "tanrı'nın sesi. ama tanrı'nın sesi değil. başlı başına bir varlık. tıpkı başbakanlık sözcüsü gibi."

film haline gelse crowley ya da aziraphale'den birini steve buscemi oynamalı diye düşünüyorum, meleklerdeki mizahın inceliğini ve aykırılığını nefis yansıtır gibime geliyor.