her şeyin başladığı gün. 20 temmuz 2015. tam 1 yıldır her ay aynı işkenceye uyanıyoruz. ve tam 1 yıldır insanların en sevdiği kişiler çocukları, kardeşleri, eşleri, anne-babaları, arkadaşları yok. hiç gelmeyecekler. hesabı da hala ödenmedi. ve biliyoruz ki hiçbir zaman ödenmeyecek.

1 yıl değil de çok daha fazla olmuş gibi geliyor bana. o kadar çok canlı bomba katliamları yaşadık ki. en sonuncusunun 1. ayı dolmadan ben ilkinin 1.yıl dönümüne dair bir şeyler yazıyorum şuraya. hiçbiri hak etmedi. hiç kimse canlı bombayla ölmeyi hak etmez zaten.

33 insanın 1. ölüm yıl dönümü ülkenin büyük bir istekle demokrasi! aradığı şu günlere denk geldi. tuhaf. 1 yıl önce bu çocukların ölümüne sevinen, oh olsun diyenler geçtiğimiz bir iki gün içinde başka bir vahşetle öldürüldüler. kaybeden hep anneler, kazanan hep koltuklar!

biliyorum çok zor ama birlikte bir yaşamı savunduğumuz, birlikte her ölenin hesabını sorabildiğimiz günler gelir umarım.