yolun çizgileri uzandığında ve kaybolduğunda aklıma hep o gelirdi. neden ve sonuç kapısının ağzına kadar açık olduğu bütün imkanların dizime ellerime kadar geldiği zaman'larda bile o karanlık yollar benden onu alırdı. geri de verirdi her şey çekildiğinde bütün kapılar kapandığında. karanlık yollar bizi kıskanıyordu. hayır o yolları ben yaratmıştım. kendi zihnimdelerdi. onların ipini artık tutamıyordum. sağdık dostlarım bizi ayırıyordu. hep kendimi o çizgilerin bittiği yerde buluyordum. yarım kalan oluyordum onsuz oluyordum. bu karanlıkta izim kaybolacaktı belki de. durmadan gidiyordum. gitme dur dedim kendi kendime yer ayağımdan kayıyordu. sonsuz boşluk beni çekiyordu. karşıdan küçük kız çoçuğu haykırışları duyuyordum. insafsız bir baba kızını dövüyordu. baba seni çok seviyorum diyordu. ada'm şuuru yokmuş gibi tokat atıyordu. koşmaya başladım çizgilere basmadan. tam yetiştim. o ağlayan kız çoçuğu ben olmuştum. babam beni hiç tanımıyormuş gibi dövüyordu. biran irkildim. hala yoldaydım. neyi arıyordum kimden kaçıyordum. onu bulacağım diye yine bu kahpe sokaklarda kaybolmuştum. evet yine başladığım yerdeydim o karanlık çizgilerin uzandığı ve kaybolduğu yer...